வீடு!!

வீடு என்பது எல்லோருக்குமே ஒரு வானவில் கனவு. சிலருக்கு மட்டுமே அந்தக்கனவு வெகு சுலபமாக நிறைவேறுகிறது. நிறைய பேருக்கு அது ஒரு வலி. ஒவ்வொரு செங்கல்லும் ஒரு வலி நிறைந்த கதையைச் சொல்லும். ஒரு போராட்டத்தைச் சொல்லும். ஒரு குதூகலமான நாள், ஒரு மனத்துன்பத்தைக்கொடுத்த நாள், அருமைக்குழந்தை பிறந்த நாள், அன்பிற்கினியவர்கள் இறந்த நாட்கள் என்று ஒவ்வொரு வீட்டிலும் நினைவுகள் வாழ்கின்றன. சொல்லில் அடக்க முடியாத உணர்வுகள் வாழ்கின்றன.

இன்றைய தலைமுறைக்கு சொந்த வீடென்பது அவ்வளவு பெரிய கஷ்டமில்லை. ஏனெனில் பெரும்பாலான இளந்தலைமுறைக்கு குடும்பத்தைச் சார்ந்த கடமைகளோ அல்லது தோள்களில் அழுத்தும் பாரங்களோ இல்லை. அவரவர் குடும்பத்தை மட்டுமே அவரவர்க‌ள் பார்க்க‌ வேண்டும்.   அதனால் அவரவர் பொருளாதாரத்தை ப்பொறுத்து சிறிய வீடோ அல்லது மாளிகையோ இவர்களுக்கு வெகு சீக்கிரமே சாத்தியமாகிறது. ஆனால் இதற்கு முந்தைய, அதற்கும் முந்தைய தலைமுறைகளுக்கு ஒரு வீடு என்பது அவ்வளவு சுலபமாக கிடைத்ததில்லை. கடமைகள், ஆசாபாசங்களைக் கடந்த பிறகு ஒரு சொந்த வீடு என்ற கனவை நனவாக்கும் முயற்சியில் ஈடுபடும்போது எத்தனை வலிகள்! எத்தனை எத்தனை நிராசைகள்! எழுத்தாளர் திருமதி வித்யா சுப்ரமணியம் அந்த வலியை அப்படியே உள்வாங்கி தன் கூர்மையான எழுத்தில் அருமையாய் வெளிப்படுத்தியிருக்கிறார் தன் 'வீடு' என்ற சிறுகதையில்!

இவரின் புதினங்களில், சிறுகதைகளில் பெரும்பாலும் எல்லாவற்றையுமே படித்திருக்கிறேன், ரசித்திருக்கிறேன். ஆனால் இது எப்படியோ விட்டுப்போன சிறுகதை! வாசித்துக்கொண்டிருக்கும்போதே வெகுவாக என்னைப்பாதிக்க ஆரம்பித்தது இந்தக்கதை!

பார்த்துப்பார்த்து கட்டிய வீட்டை ஏதேனும் ஒரு முக்கிய காரணத்தினால் விற்க நேரும்போதோ அல்லது நிரந்தரமாக பிரிய நேரும்போதோ ஒரு சிலர் திரும்பிக்கூட பார்க்காமல் மன பாரத்துடன் வேகமாக அந்த இடத்தை விட்டு சென்று விடுவதை நான் கண்ணால் பார்த்திருக்கிறேன். அப்புறம் அந்த திசையில் கூட செல்வதில்லை. செல்ல மனம் வருவதில்லை. மனதின் ஆழத்தில் அந்த இழப்பின் வலி எங்கேயோ ஒளிந்து கொன்டு இம்சிப்பதன் வெளிப்பாடு அது. இன்னும் சிலர் பல வருடங்கள் கழித்து சென்று பார்ப்பதுண்டு. அப்படி பார்க்கையில் கடந்து சென்ற அந்த வீட்டின் நினைவுகளில் நிமிடங்களில் ஒரு சில கணங்கள் வாழ்ந்து திரும்புவதுண்டு.

இந்த சிறுகதையின் நாயகரும் அப்படிப்பட்ட ஒரு பெரியவர் தான்! இடையில் பல கைகள் மாறிப்போன தன் விட்டை முதலில் வெளியே சற்று தூரத்தில் நின்று அடிக்கடி பார்த்துக்கொண்டிருப்பதை கவ‌னித்த உரிமையாளர் அவரிடம் விசாரிக்க, இவர் தான் எட்டு வருடங்க‌ளுக்கு முன் விற்ற வீடு அது என்று சொல்கிறார். வீட்டுக்காரர் உள்ளே அழைத்ததும் உள்ளே நுழைகிறார். உள்ளே காலடி எடுத்து வைக்கும் முன் வாசற்படியைத்தொட்டு கண்களில் ஒற்றிக்கொள்கிறார். ஏதோ கோவிலுக்குள் நுழைவது போன்ற பரவசம் அவர் விழிகளில் தெரிகிறது. 

உள்ளே வந்தவரின் விழிகள் மூலை முடுக்கு விடாமல் சுற்றி சுற்றி பார்க்கிற‌து. கரங்கள் சில்லிட்ட சுவர்களைத் தடவித் தடவி பார்க்கின்றன. 

மனதில் பொங்கிய உணர்வுகள் அவரிடமிருந்து அப்படியே வெளி வந்து விழுகின்றன.

" நானும் அவளும் பார்த்துப் பார்த்து கட்டிய வீடு இது. அஸ்திவாரம் போட்டதே அவளுடைய தாலியை வெச்சுத்தான். அதை மீட்க பதினஞ்சு வருஷமாச்சு. அது வரை ஒரு மஞ்சக்கயிறு தான் அவள் கழுத்தில்!

இந்த வாசக்கால் அசல் பர்மா தேக்கு. இதற்கு அவளின் கை வளையல் போனது. இந்த வாசல் திண்ணை இருக்கே, இது கூட அவளின் யோசனை தான்.

'பக்கத்தில் இருக்கும் கோவிலுக்கு வருகிறவர்கள், வயசானவர்கள், குழந்தைகள் அசதியாய் படுத்துறங்க வசதியாக இருக்கும், கூடவே ஒரு தண்ணீர்ப்பானையும் வெச்சிடலாம். கூடுதல் புண்ணியம்' என்று சொன்னாள் அவள்.

பெரியவர் நடுங்கும் கைகளால் அந்தத்திண்ணையைத் தடவிக்கொடுக்கிறார்.

" கடைசியில் இந்தத் திண்ணையில் தான் இறந்து போன அவள் உடல் கிடந்தது!"

பெரியவரின் விழிகளிலிருந்து கண்ணீர் வழிகிறது. தன்னை சமாளித்துக்கொன்டு மெதுவாய் புன்னகைக்கிறார்.

அவர் மெதுமெதுவாய் கண்ணீர் கசிய தொடர்ந்து சொல்கையில் அவரின் கதை கண்ணெதிரே விரிந்தது.

எப்போதெல்லாம் பணம் கிடைத்ததோ அப்போதெல்லாம் தவணை முறையில் அவர்கள் அந்த வீட்டைக் கட்டியிருக்கிறார்கள். வெறும் செங்கல் சுவர் எழுப்பிய நிலையிலும் அதில் வசிக்க நேர்ந்ததில் அவர்கள் மனத்துன்பம் அடைந்ததில்லை. வீடு சிறுகச் சிறுக வளர்ந்த போது மூன்று குழந்தைகளும் வளர்ந்தார்கள். மூன்று மகன்களும் நன்கு படித்து, நல்ல வேலைகள் கிடைத்து, மூத்த மகனுக்கு திருமணமும் ஆகியிருந்த நிலையில் அவர் மனைவிக்கு உடல்நலம் திடீரென பழுதாக, சோதனைகள் செய்ததில் இரத்தப்புற்று எனத்தெரிந்து கதிகலங்கிப்போயிருக்கிறார் அவர். மகன்களிடம் பணம் கேட்டும் அவர்கள் கை விரிக்க, கடைசியில் பணம் வேண்டுமானால் அந்த வீட்டைப்பிரித்துக்கொடுக்கச் சொல்லியிருக்கிறார்கள். அவரும் அந்த வீட்டை மகன்களிடமே விற்று ஒவ்வொரு மகனும் ஆளுக்கு எண்ணி எண்ணி அவரிடம்  2 லட்சம் தந்து கணக்கை முடிக்கும்போது அவரின் மனைவிக்கு நோய் முற்றிப்போயிருந்தது. சிகிச்சைக்கு பலன் இல்லாமல் அவள் இறந்தே போனாள்.

மேலே அவர் சொல்கிறார்..

" வியாதியுடன் இற‌ந்ததால் பிணம் உள்ளே வரக்கூடாது என்று மருமகள் ஆர்ப்பாட்டம் பண்ணியதால் கடைசியில் என் மனைவிக்கு கிடைத்தது இந்தத் திண்ணை தான். அதற்கப்புறம் இந்த வீட்டில் நுழைய எனக்குப்பிடிக்காமல் மிச்சமிருந்த பணத்தை எடுத்துக்கொண்டு ஊர் ஊராய் சுற்றினேன். கோவில் கோவிலாய் போனேன். ஏழு வருஷங்களுக்குப்பிறகு திரும்ப வந்த போது பசங்க மூன்று பேரும் ஒருத்தருக்கொருத்தர் அடிச்சுகிட்டு வீட்டை வித்துட்டாங்கன்னு தெரிஞ்சது. என் மனைவி உயிரையே விதையாக்கி எழுப்பின இந்த வீடு அவர்களுக்கு வெறும் செங்கல்லாகத்தான் தெரிஞ்சிருக்கு. ஆனா எனக்கு இது கோயில் மாதிரி. இது வெறும் செங்கல் கட்டிடம் கிடையாது. இதற்கு ஜீவன் இருக்கு. துடிப்பு இருக்கு. நீங்க நல்லவர். அதனால்தான் இந்த ஜீவன் உங்ககிட்ட வந்து சேர்ந்திருக்கு. என் மனைவி இந்த மண்ணில்தான் உறைஞ்சு போயிருக்கிறாள். நீங்க நல்லா இருப்பீங்க. உங்க பசங்களுக்கு வீடுன்னா என்னன்னு இப்போதிலிருந்தே சொல்லிக்கொடுங்க. இதன் மூச்சுத் துடிப்பை கேட்பதற்கு சொல்லிக்கொடுங்க. கடைசிவரை இந்த வீட்டில் நீங்க சந்தோஷமாயிருந்தால்தான் இந்த வீடும் சந்தோஷமாயிருக்குமென்று அவங்க புரிஞ்சிக்கணுமின்னு நான் வாழ்த்தறேன்"

அவர் விடைபெற்று எழுந்த பின் தயக்கத்துடன் வீட்டுக்காரரிடம் கேட்கிறார்.

" நான் இன்றிரவு மட்டும் இந்தத் திண்ணையில் படுத்துக்கட்டுமா?"

" நீங்கள் உள்ளேயே வந்து படுங்க"

" இல்லை. இந்தத் திண்ணையிலேயே படுத்துக்கொள்கிறேன்"

அவர் மேல்துண்டை விரித்து திண்ணையில் படுத்தார்.

காலையில் வீட்டுக்காரர் வந்து பார்த்தபோது திண்ணை காலியாக இருந்தது. அதன் மீது 'நன்றி' என்று எழுதி சில மலர்களை வைத்து விட்டு அவர் போயிருந்தார். எங்கே போனாரோ?

அந்த வீடு விசும்புவது போலிருந்தது அவருக்கு.