பாலைவனத்தில் பணிப்பெண்கள்!!

நம் தமிழ்நாட்டில் இப்போதெல்லாம் வீட்டு வேலைக்கு பணிப்பெண்கள் கிடைப்பதில்லை. வீட்டு வேலையைக்காட்டிலும் கட்டிட வேலையில் அதிகம் சம்பாதிக்க முடிகிறது என்பதால்தான் வீட்டு வேலைக்கு பெண்கள் வர மறுப்பதாகச் சொல்லுகிறார்கள். மீதி இருப்பவர்கள் இருக்கும் சொத்தையெல்லாம் விற்று, பல ஏஜென்சிகள் மூலம் பல நிபந்தனைகளுக்குட்பட்டு, வீட்டு வேலைக்கு அமீரகத்திற்கு வருகின்றனர். இவர்கள் எப்படியெல்லாம் கஷ்டப்பட்டு இங்கு வந்தார்கள் என்பதற்கு பல விதமான சோகக்கதைகள் இருக்கின்றன.

இங்கே அமீரகத்தில் வீட்டு வேலைகள் செய்யும் பணிப்பெண்களின் கூட்டம் அதிகமாகி வருகிறது. பெரும்பாலும் இந்தியப் பெண்களும், மற்றும் இலங்கை, பிலிப்பைன்ஸ் நாடுகளிலிருந்து வந்த இளம் பெண்களும் தான் இந்த வேலைகளைச் செய்து வருகின்றனர். ஒரு வீட்டில் குளியலறை, டாய்லட் கழுவுவது, வீட்டை சுத்தம் செய்வது, பாத்திரங்கள் கழுவுவது, துணிகளைத்துவைத்து காயவைப்பது, காய்ந்த துணிகளை மடித்து வைப்பது என்று தினமும் வேலைகள் செய்கிறார்கள். வெள்ளிக்கிழமைகள் இங்கே அரசு விடுமுறை என்பதால் அன்று மட்டும் விடுமுறை எடுத்துக்கொள்கிறார்கள். அன்றைய தினம் அவர்களின் வீட்டை சுத்தம் செய்வது, துணி துவைப்பது, சொந்த வேலைகளை கவனிப்பது என்றாகி விடுகிறது. இன்னும் சில பெண்கள் வாரம் முழுவதும் ஒரே வீட்டில் தங்கி வேலைகள் செய்வது, வெள்ளிக்கிழமைகளில் மட்டும் தன் அறைக்கு வந்து போவது என்றிருக்கிறார்கள். சில பேர்கள் குழந்தையை கவனிப்பதும் மட்டும் செய்கிறார்கள். இன்னும் சில பேர்கள் சமையலுக்கு மட்டும் வீடுகளுக்குச் சென்று செய்கிறார்கள். நான்கு பேர்களாக ஒரு அறை என்று பல அறைகள் கொண்ட வில்லா ஒன்றை வாடகைக்கு எடுத்து தங்கிக் கொள்கிறார்கள். ஒரு அறைக்கு மாத வாடகை 1000 திரஹம் [ஏறத்தாழ 13000ரூ] செலவாகிறது இவர்களுக்கு. அதை மற்றவர்களுடன் பங்கு போட்டுக்கொள்கிறார்கள்.

ஒரு வீட்டில் ஒன்றரை மணி நேரம் வேலை செய்ய பெரும்பாலும் மாதம் 500 திரஹம் வாங்குகிறார்கள். ஒரு நாளைக்கு ஆறிலிருந்து எட்டு வீடுகள் வரை வேலை செய்கிறார்கள்.

கணவனைப்பிரிந்து, குடும்பத்தைப்பிரிந்து, உழைக்க ஆரம்பித்த இவர்கள், தங்கள் குழந்தைகள் கல்லூரியில் படிப்பதைப் பெருமையுடன் சொல்லிக்கொள்கிறார்கள். பெண் குழந்தைகள் என்றால், நகைகள் திருமணத்தின்போது வாங்கி சீதனமாகக் கொடுக்க வேண்டுமென்பதால், அவற்றை வாங்கி கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சேமித்து வருவதைச் சொல்கிறார்கள். இதில் கடுமையான நோய்களுடன் சிலர் வேலைகளைச் செய்து வருவதைப்பார்க்கையில் பரிதாபமாகவே இருக்கிறது. கொஞ்சம் சாமர்த்தியமுள்ள பெண்கள், தாங்கள் வேலை செய்யும் வீடுகளில் சொல்லி கணவனுக்கும் மெல்ல மெல்ல விசா வாங்கி இங்கு அழைத்துக்கொள்கிறார்கள். அவர்களின் வாழ்க்கைச் சக்கரத்தை கொஞ்சம் சுலபமாக சுழல வழி செய்து கொள்கிறார்கள். எத்தனை சம்பாதித்துக் கொடுத்தாலும் திருப்தி படாத அம்மா, எத்தனை சம்பாதித்து அனுப்பினாலும் அதைக் குடித்தே அழிக்கும் கணவன்கள்-வாழ்க்கை இவர்களுக்கு நெருஞ்சி முள்ளாய்த்தான் நகருகின்றது. சிறு வயதில் பிரிந்து, வளர்ந்து வந்த மகள் பூப்பெய்தியதை அறிந்து கண்களில் கண்ணீர் வழிய புலம்பி பேசுவதைக் கேட்கையில் மனம் கனமாகின்றது.

சென்ற மாதம் என் வீட்டில் வேலை செய்யும் பெண் சொன்னது. தெரிந்த பெண் ஒன்று ஒரு அரேபியர் வீட்டில் வேலை செய்கிறதாம். அந்தப் பெண்ணை வீட்டில் காவலுக்கு வைத்து விட்டு அடிக்கடி வெளியே செல்வது அவர்களுக்கு வழக்கம். ஒரு முறை அந்த மாதிரி அவர்கள் சென்றதும் இந்தப் பெண் வீட்டைப் பூட்டிக்கொண்டு படுத்திருக்கிறது. அது வரை அந்தப் பெண்ணுக்கு சர்க்கரை நோய் இருப்பது அதற்கே தெரிந்திருக்கவில்லை. அன்றைக்கு அதற்கு சர்க்கரை மிக அதிகமாகி, படுத்ததுமே கோமாவில் அந்தப் பெண் விழுந்து விட்டதாம். மறு நாள் வீட்டுக்கு உரியவர்கள் கதவை உடைத்துக்கொண்டு வந்து உள்ளே தேடி, இந்தப் பெண் நினைவிழந்து கிடப்பதைப்பார்த்து உடனேயே மருத்துவ மனையில் சேர்த்திருக்கிறார்கள். பல நாட்கள் கோமாவிலேயே கிடந்து, ஒரு நாள் நினைவு திரும்பியது அந்தப் பெண்ணுக்கு!! அது வரை அந்தப்பெண்ணின் குடும்பத்தினருக்கு இந்த செய்தியைத் தெரிவிக்கவில்லை!! பாவம், இந்தியாவில் அவர்கள் கனவு தானே கண்டு கொண்டிருந்திருப்பார்கள்?

பொதுவாய் நம் நாட்டவர் யாராவது ஒரு முழு வீட்டையோ அல்லது ஒரு வில்லாவையோ வாடகைக்கு எடுத்து, இது மாதிரி ஒரு அறையில் மூன்று பேர், நான்கு பேர் என்று வாடகைக்கு விட்டு அதிகம் சம்பாதிப்பது இங்கு பரவலாக இருக்கிறது. என் வீட்டில் வேலை செய்யும் பெண் பெயர் குமாரி. மூன்று குழந்தைகளுக்குத் தாய். காலை 7 மணிக்கு எழுந்து வேலை செய்யப்போனால் மாலை வீட்டுக்குத் திரும்பும்போது, மொத்தம் 8 வீடுகளில் வேலைகள் முடிந்திருக்கும். ஒரு நாள், குமாரி வழக்கம்போல வீடுகளில் வேலை செய்து விட்டுத் திரும்பிய போது, அந்தப்பெண் குடியிருக்கும் வில்லாவிற்கு முழுவதுமாய் வாடகை கொடுத்துக்கொண்டிருக்கும் ஒருவன் அந்தப்பெண்ணையும் மற்ற பெண்களையும் உள்ளே நுழைய வேண்டாம் என்று சொல்லி விட்டான். கேரள நாட்டவனான அவன் “ வேலை செய்யும் பெண்களுக்கு ஏன் வீட்டை வாடகைக்குக் கொடுப்பது நான் ஏதோ வேறு தொழில் செய்து சம்பாதிப்பதாய் அரசு அதிகாரிகளுக்கு செய்தி போயிருக்கிறது. அவர்கள் இன்னும் ஓரிரு நாட்களில் சோதனையிட வரப்போகிறார்கள். அதனால் நான்கு நாட்கள் கழித்து எல்லோரும் வாருங்கள்’ என்று சொல்ல இந்தப் பெண்கள் எல்லோருமே திகைத்துப்போய் ‘ அதுவரை நாங்கள் எங்கே போய் இருப்போம்?’ என்று கேட்க, அவனோ ரொம்ப சாதாரணமாக ‘ அது உங்கள் பிரச்சினை’ என்று சொல்லி கதவை அடைத்துக்கொண்டிருக்கிறான். மாற்றுத்துணிகள்கூட எதையும் எடுத்துக்கொள்ள அவன் அனுமதிக்கவில்லை. அந்த நான்கு நாட்களும் தெரிந்த மற்ற பணிப்பெண்கள் வீட்டில் தங்கி, வீடு திரும்ப கிடைக்குமா, கிடைக்காதா என்ற பயத்திலும் தவிப்பிலும் அவர்கள் அவஸ்தையுடன் நேரத்தைக் கழித்ததைப்பற்றி அறிந்த போது மிகவும் பரிதாபமாக இருந்தது இந்த பணிப்பெண்களை நினைத்து!!

சாண் வயிற்றுக்காக என்பதை விட, தாய் நாட்டில் தன் குடும்பம் நன்றாக வாழ வேண்டும் என்ற நினைப்புடன் கடும் குளிரிலும் தகிக்க வைக்கும் சூட்டிலும் மொழி தெரியாத இடத்தில், அலைந்து திரிந்து கடுமையாக உழைத்து சம்பாதிக்கும் இந்தப் பெண்கள் உண்மையிலேயே பாராட்டுக்குரியவர்கள்!!