நம் உயிர் நமக்குச் சொந்தமா?

வர வர, மருத்துவ மனைகளில் ஏற்படும் அனுபவங்களும் அவற்றைத் தொடர்ந்த அவலங்களும் சங்கிலித் தொடர்களாய் நீண்டு கொண்டே போகின்றன. என் நெருங்கிய சினேகிதியின் அனுபவமொன்று....

இவர் கோவையிலிருக்கிறார். இவரின் கணவருக்கு சர்க்கரை வியாதி இருந்து வந்திருக்கிறது. 3 மாதங்களுக்கு ஒரு முறை பரிசோதனைக்குச் செல்வது வழக்கம். ஒரு முறை, கணவருக்கு தொடர்ந்து 3 நாட்களுக்கு நல்ல ஜுரமும் வலது காலில் வீக்கமும் இருந்திருக்கிறது. மருந்து மாத்திரைகளுக்கு சரியாகவில்லை. அந்த சமயம் இவரின் சகோதரி மகன், தஞ்சையில் மருத்துவராய் இருப்பவர், தொலைபேசியில் நிலைமைகளை அறிந்ததும் காலில் சிறு சிறு கொப்பளங்கள் இருக்கிறதா என்று கண்டறியச் சொல்லியிருக்கிறார். இவரும் அதே போல காலை நுணுக்கமாய் தடவிப்பார்க்க, ஒரே ஒரு சிறு கொப்பளம் கண்ணில் பட்டிருக்கிறது. தன் சகோதரி மகனுக்கு அதை தொலைபேசியில் சொல்ல, அவர் நிச்சயம் சர்க்கரையின் அளவு அதிகமாய் இருக்க வேண்டும் என்று சொல்லி உடனேயே பரிசோதனை செய்யச் சொல்லியிருக்கிறார். பரிசோதனையில் சர்க்கரையின் அளவு முன்னூறுக்கும் மேல் இருந்ததும் உடனேயே தெரிந்த நண்பரொருவரின் மருத்துவமனையில் சேர்த்து வைத்தியம் பார்க்க ஆரம்பித்தார்.

அதன் பிறகு தான் சோதனை தொடர்ந்தது. ஓரிரு நாட்களிலேயே அந்த கொப்பளம் மிகப்பெரியதாக, அதை சுரண்டி சுத்தம் செய்ய ஆரம்பித்தனர் அங்கே. தினமும் சுரண்டி சுத்தம் செய்வதும் பிறகு மருந்து போடுவதுமாக அந்தப் பெரியவருக்கு நரக வேதனை தொடங்கியது. புண் இருந்த இடம் பெரிய குழியாக, மருத்துவ மனையின் தலைமை மருத்துவர், ‘ இந்தக் குழி நன்கு ஆறியதும் தொடையிலிருந்து சதை எடுத்து வைத்துத் தைத்து விடலாம்’ என்று சொல்லவும் என் சினேகிதி சம்மதித்திருக்கிறார். அதைப்போல ஒரு நாள் புண் நன்கு ஆறி விட்டது என்று சொல்லி, அவரை தியேட்டருக்கு அழைத்துச் சென்று மயக்க மருந்து செலுத்தி தொடையிலிருந்து சதை எடுத்திருக்கிறார்கள். சதையைப்பொருத்தப் போகும்போது தான் தெரிந்திருக்கிறது புண் நன்கு ஆறவில்லை என்பதும், புண்ணிலிருந்து நீர் இன்னும் வடிந்து கொண்டிருக்கிறது என்பதும்! வெளியில் வந்து என் சினேகிதியிடம் ‘ புண் ஆறாததால் தோலிலிருந்து எடுத்த சதையை வைத்துத் தைக்க முடியவில்லை. சதையை குளிர்ப்பதன வசதியில் வைத்துப் பாதுகாப்போம். புண் முழுவதுமாக ஆறியதும் அதை வைத்து தைத்து விடுவோம்’ என்று கூறியிருக்கிறார்கள். உடனே என் சினேகிதி அவரை வீட்டில் வைத்தே புண்னை ஆற்றிக் கொண்டு வருகிறேன் என்று சொல்லி கணவரை வீட்டில் வைத்தே மருந்துகளைத்தடவி, சுத்தம் செய்து புண்ணை ஆற்றியிருக்கிறார்.

அதன் பிறகு கணவரை திரும்பவும் அந்த மருத்துவ மனைக்கு அழைத்துச் சென்று, அழைத்துச் சென்று, அங்கே மருத்துவர் பரிசோதனைகளுக்குப் பிறகு மறுபடியும் அவரை தியேட்டருக்கு அழைத்துச் சென்று பாதுகாத்து வைத்த சதையைப் பொருத்தி பெரிய கட்டு போட்டு, கொண்டு வந்து கட்டிலில் போட்டு, நான்கு நாட்களுக்குப்பிறகு தான் கட்டைப் பிரிக்க வேண்டும், அதற்குள் சதை பொருந்தி விடும் என்று சொல்லியிருக்கிறார்கள். இடையே வந்து அனைத்து செய்திகளும் அறிந்த அவரின் சகோதரி மகன், ‘ உடனேயே பொருத்தாவிட்டால், குளிர்ப்பதன வசதியில் வைத்தெல்லாம் சதையைப்பொருத்த முடியாது’ என்று சொல்லியிருக்கிறார். அதே போல, நான்கு நாட்களுக்குப்பிறகு, கட்டு பிரிக்கப்பட்டு, பொருந்த முடியாத சதைப்பகுதிகள் கீழே கிடக்க, இவரின் கணவர் பரிதாப நிலையில் இருந்திருக்கிறார். எந்தக் காரணத்தாலோ, மருந்துகள், தொடர்ந்த அதிர்ச்சியான் நிகழ்வுகள் ஒத்துக்கொள்ளாமலோ, அவர் மன நிலையும் பிறழத்தொடங்கி விட்டது. என் சினேகிதியையும் அடையாளம் தெரியாமல் போனது. மன நல மருத்துவரும் அழைக்கப்பட்டு அவர் பங்கிற்கு மருந்துகள் கொடுக்க, என் சினேகிதி கணவருக்கு மேலும் நிலைமைகள் மோசமாகவே, மருத்துவரிடம் கேள்விகள், சண்டைகள் எல்லாம் முடிந்த பின் தன் கணவரை வீட்டுக்கு அழைத்து வந்து விட்டார் என் சினேகிதி.

தெரிந்த நர்ஸ் மூலம் தொடர்ந்து சுத்தம் செய்தலும் மருந்து தடவுவதுமாக கண்காணித்து, புண் முழுவதுமாக ஆறி அந்தக் குழியே மூடி விடும் அளவு அசராமல் கணவரை வைத்துக் கவனித்தாராம். இருந்தாலும் அவர் கணவர் தொடர்ந்து மன நிலை பிறழ்ந்தவராகவே, தொடர்ந்த உளறல் பேச்சுக்களும் என் சினேகிதி உள்பட யாரையும் அடையாளம் தெரியாதவராகவே இரண்டு மாதங்களுக்கு இருந்திருக்கிறார். மெல்ல மெல்ல குணம் அடைந்து, மன நிலையும் சரியாகி, ஆறு மாதங்களுக்குப் பிறகு தன் கணவரை அதே மருத்துவரிடம் அழைத்துச் சென்று மூடிப்போன குழியைக் காண்பித்தாராம்.

அந்த மருத்துவர் ‘ எப்படியம்மா இந்த இடம் குழியே தெரியாமல் மூடிக்கொண்டது? சதையே வைக்காமல் எப்படி மூடிக்கொண்டது? ரொம்ப நன்றாக ஆற வைத்து விட்டீர்களே!’ என்று கேட்டாரம்! எதுவுமே தெரியாதது போல எப்படி அவரால் அந்தக் கேள்வியைக் கேட்க முடிந்தது? சதையை வைத்து தைக்காமலேயே சதை மூடிக்கொள்ளும் என்பது அந்த மருத்துவருக்குத் தெரியாதா? ஒரு சாதாரண குடிமகனால், நிகழ்ந்து விட்ட கொடுமைகளுக்கு சம்பந்தப்பட்ட மருத்துவர் மேல் வழக்கு போட முடியுமா? அதற்கான பொருளாதார வசதியும் பக்க பலமும் இல்லாத பொது ஜனம் என்ன தான் செய்ய முடியும்?