இது என்று சொர்க்க பூமியாகும்?

சில மாதங்கள் முன்பு, ஒரு மங்கையர் இதழில் திருமதி.ரேவதி சங்கரன் எழுதியிருந்த சில வரிகள் மனதை மிகவும் நெகிழ வைத்தன.அவர்கள் மூன்று தலைமுறைக்கு முன்னால் நம் பாட்டிமார்கள் வாழ்ந்த வாழ்க்கையைப் பற்றி அழகாக எழுதியிருந்த விபரங்கள் நம் பழந்தமிழ் வாழ்க்கையை மீண்டும் நினைவுக்குக் கொண்டு வந்தன என்று தான் சொல்ல வேண்டும்!


அந்த வரிகள்.. .. ..


" சம்பாத்தியம் என்பது ஆண்களின் இலக்கணம் என்றாலும் அன்று வீட்டுப் பொருளாதாரத்தின் அச்சாணியாக விளங்கியவள் பெண்தான். கையில் வரும் பொருள், கழனியிலிருந்து வரும் விளைச்சல், பட்டுவாடா, சேமிப்பு இதிலெல்லாம்


அவள் தான் மதி மந்திரி. உப்பு, புளி, மிளகாய் போன்ற சாமான்களை மொத்தமாக வாங்கி அவற்றை சேமித்த திறமையில் அவள் உணவு மந்திரி. கையில் இருப்பு அதிகமானால் அவற்றை குழந்தைகளுக்கு நகைகளாய் வாங்கி சேமித்த நிதி மந்திரி. சாதாரண உடல் நலக்குறைவுகளுக்கு மருத்துவச் செலவு ஆகாமல் கை வைத்தியம் பார்த்து சமாளித்த வகையில் சுகாதார மந்திரி. இப்படி தனக்கென வாழாத தன்மைதான் அன்றைய காலக்கட்டத்தில் பெண்களின் வாழ்க்கையாக இருந்தது! அதற்கு பிறந்த வீடு தான் பயிற்சிக் களம். புகுந்த வீடு கற்றவைகளை செயலாக்கிய ஆடுகளம்!"


உண்மைதான்!


என் மாமியார் அந்தக் காலத்தில் கொசுத்தொல்லைகளை நீக்க வரட்டிகளைக் கொளுத்தி மூட்டம் போடுவார்களாம். அதற்காகத் தொழுவத்திலுள்ள அத்தனை பசுஞ்சாணத்தையும் சுத்தம் செய்யும் பெண்களிடம் வரட்டி தட்டச் சொல்லி, மூன்றில் ஒரு பங்கை அவர்களுக்குக் கொடுத்து விடுவார்களாம். வரட்டிக்கு வரட்டியும் ஆயிற்று! காசு செலவழிக்காமல் மிச்சம் பிடித்த திருப்தியும் கிடைத்தாயிற்று! இது போலவே தென்னை மரங்களில் அசடு எடுக்கும்போது சில கீற்றுக்களும் கீழே விழும். அவற்றையெல்லாம் சேகரித்து, ஆட்களிடம் கொடுத்து ஓலைகளை நீக்கி, குச்சிகளைச் சேர்த்துக்கட்டி துடைப்பங்கள் ஒரு வருடத்திற்கு சேகரித்து விடுவர்களாம். கூலி அதே மூன்றில் ஒரு பங்கு துடைப்பங்கள்தான்! அது போலவே அம்பாரமாய்க் குவிந்து கிடக்கும் புளியை நார், கொட்டைகள் நீக்கி பெண்களை வைத்து சுத்தம் செய்வதற்கும் இதே கணக்கு தான்.

சுத்தம் செய்த புளியை இத்தனை நாட்களுக்கு இவ்வளவு என்று கணக்கிட்டு உருண்டைகள் பிடித்து பானைகளில் வைக்கப்பட்டு பரணில் ஏற்றி வைத்து விடுவார்களாம். மிளகாய்களை மூட்டையாய் கட்டித் தொங்க விட்டு முடிச்சு போட்ட இடத்தில் ஒரு வரட்டியையும் சொருகி வைப்பார்களாம். மேலியிலிருந்து எலி வந்து தாவும்போது அது முதலில் வரட்டியில் தான் விழும். அதால் பாலன்ஸ் பிடிக்க முடியாமல் மூட்டையைக்கடிக்க முடியாமல் எலி கீழே விழவே இந்த ஏற்பாடு! எத்தனை புத்திசாலித்தனம்! எத்தனை முன் யோசனை!! பால், தயிர், ஜீனி போன்ற பொருள்களை வலை பீரோவில் வைத்து அதன் நான்கு கால்களும் தண்ணீரில் பதிந்திருக்குமாறு வைத்து விடுவார்களாம். இந்த இயற்கையான பாதுகாப்பு அரண்கள் பொருள்களை அன்றைக்கு ரொம்ப நாட்களுக்கு கெடாமல் பாதுகாத்தன.


இன்றைக்கோ காசு கொடுத்து வாங்கிய குளிர்சாதனப்பெட்டியைக்கூட பாதுகாக்க நிறைய பேருக்குத் தெரிவதேயில்லை. அசுத்தமாயும் அத்தனை குப்பைகளும் அங்கே தான் குவிந்திருக்கிறது!

யாரும் சொல்லித்தராமலேயே நல்ல பழக்க வழக்கங்களையும் ஒழுக்கத்தையும் அன்றைய வாழ்க்கை சொல்லித்தந்தது. புத்தகங்கள் சொல்லித் தந்தன. ஏன், சில நல்ல திரைப்படங்கள்கூட சொல்லித்தந்தன என்பேன்!


பள்ளிக்கூட வாழ்க்கையை நினைத்துப் பார்க்கிறேன். நான்கைந்து கிலோ மீட்டர்கள் நடந்து போக வேன்டும். ஒரு கையில் சாப்பாட்டுடனும் மறு கையில் புத்தகச்சுமைகளுடனும் போகும் போது வழியில் தென்படும் காட்சிகளை ரசித்துக் கொண்டே போனதில் சோர்வை உணர்ந்ததேயில்லை! வழியெல்லாம் வீதிகளின் இரு மருங்கிலும் வீட்டு வாசல்களில் கோலங்கள் அழகாய்ப்போட்டிருப்பார்கள். அதுவும் எப்படி? கரியைப் பொடித்துக் குழைத்து மண்ணாலான வாயிற்புறத்தை மெழுகி, மேடு கட்டி அதன் பிறகு வாசலை அடைத்து சிக்குக்கோலம் போட்டிருப்பார்கள். கருமை நிறப்பின்னணியில் வெண்ணிறக் கோலம் பூக்களும் சித்திரங்களுமாய் அத்தனை அழகாயிருக்கும். இதையெல்லாம் பார்த்துப்பார்த்தே கோலம் கற்றுக்கொண்டு வீதியடைத்து போடும் பழக்கம் வந்தது.

புலர்ந்தும் புலராத நேரத்தில் எதிரே இருந்த குளத்திற்கு பாத்திரங்களைக் கழுவ எடுத்துக்கொண்டு போகும்போது தினந்தோறும் வைகறையின் அழகையும் புள்ளினங்கள் பறப்பதையும் கீழ்திசையில் சிவந்த ஒளிக்கீற்றுக்களையும் ரசிக்கும் பழக்கம் வந்தது. காலை பத்து மணிக்கு தோழியருடன் குடங்களை எடுத்துக் கொண்டு ஆற்றுப்பக்கம் சென்று, ஆசை தீர நீந்தி விட்டு, துவைத்த துணிகளையும் நல்ல தண்ணீரையும் எடுத்துக்கொண்டு வருவது வழக்கமாயிருந்தது. நீச்சல் இப்படித்தான் கற்க முடிந்தது. இப்படி எத்தனை நல்ல பழக்க வழக்கங்களை இயற்கை சொல்லிக்கொடுத்தது! சின்ன வயதில் அன்றைய பிரபல நாதஸ்வர வித்வான் கர்நாடக சங்கீதம் கற்றுத்தர தினந்தோறும் வீட்டுக்கு வருவார். பன்னிரெண்டு வயதில் வெளியே விளையாடப்போகாமல் இப்படி சங்கீதம் கற்றுக்கொள்வது அன்றைக்கு வேப்பங்காயாக இருந்தாலும் முடியாது என்றோ பிடிக்கவில்லை என்றோ வீட்டில் சொல்லி விட முடியாது. சொல்லவும் தெரியாது. அன்றைக்கு அப்படி கற்றதன் பலன் இன்றைக்கும்கூட ராகங்களை பிரித்தறிந்து ரசிக்க முடிகிறது! நல்ல விதைகள் என்றைக்காவது பூவுடனும் காயுடனும் பூத்துக்குலுங்கி நமக்குப் பலன் தருமென்பது நிச்சயம்!


சமையலும் அப்படித்தான். ஒரு சின்ன பாராட்டு தந்தையிடமிருந்து கிடைத்து விட்டால் போதும், அம்மாவிற்குத் தெரியாமல் அடுப்படி புகுந்து விதம் விதமாக சமைத்துப்பழகும் ஆர்வம் தானாகவே வந்தது. நூலகம் சென்று வாசிக்கும் பழக்கம் அந்த வயதிலேயே வந்தததால் Keats, Milton, Robert Browning, wordsworth போன்ற ஆங்கில கவிஞர்களும் பாரதியும் அகிலன், கல்கி, ராஜம் கிருஷ்ணன், நா.பார்த்தசாரதி, கிருஷ்ணா போன்ற அருமையான தமிழ் எழுத்தாளர்களும் சின்ன வயதிலேயே பரிச்சயமாகி மனதுக்கு நெருங்கியவர்களாய் ஆனார்கள். இவர்களின் எழுத்துக்கள் அருமையான மன உணர்வுகளையும் சத்தியக்கோட்பாடுகளையும் மனதில் என்றுமே வளர்த்துக்கொண்டிருந்ததால் வாழ்க்கைப்பள்ளியில் இவர்களுமே நல்ல ஆசான்களாக வலம் வந்தனர்.


இன்றைக்கு வாழ்க்கையை ரசிக்கவும் நல்ல பழக்கங்களைக் கற்கவும் அவற்றை செயலாக்கவும் குழந்தைகளுக்கு அவற்றைச் சொல்லிக் கொடுத்து மனதில் பதிய வைக்கவும் எங்கே நேரமிருக்கிறது?


எத்தனை மாற்றங்கள் அன்றைக்கும் இன்றைக்கும்! மாற்றங்கள் இல்லாமல் வாழ்க்கை இல்லைதான்! புதிய மாற்றங்களும் புதிய கண்டுபிடிப்புகளும் புதிய தலைமுறைகளால் உருவாக்கப்பட்டு வாழ்க்கை நடைமுறையில் புது இரத்தம் பாய்ந்தால்தான் வளரும் தலைமுறைகள் சிறந்து வாழ்வார்கள் என்பதும் உண்மைதான்! ஆனால் உயர்ந்த சிந்தனைகளும் நல்ல பழக்க வழக்கங்களும் ஏன் அழிய வேண்டும்? “பழையன கழிதலும் புதியன புகுதலும்” என்ற வாக்கே இருக்கிறது. பழையனவற்றில் நல்லவை நீடித்தலும் புதியனவற்றில் நல்லதல்லாதவை அழிதலும் உண்டானால் நம் தாய் நாடு சொர்க்க பூமியாகி விடாதா?