பறக்கத் துடிக்கும் பழுத்த இலைகள்- பகுதி-2

80 வயதைக் கடந்த பின்பும் இன்னும் தன் வீட்டிற்காகவும் தம் மக்களுக்காகவும் உழைக்க வேண்டியிருப்பது சிலரின் தலையெழுத்தாக மாறி விட்டிருந்ததை குறிப்பிட்டிருந்தேன். தன் சொந்த மகள் இல்லத்திலேயே, மரணம் விரைவில் வராதா என்று வேண்டி காத்திருக்கும் என் சினேகிதியொருத்தரைப் பற்றி எழுதி என் மன பாரத்தை கொஞ்சம் இங்கே குறைத்துக் கொள்ள முயற்சிக்கிறேன்.

இவர் சிறு வயதில் தந்தைக்கு மிகவும் செல்லப் பெண்ணாக வசதியாக

வளர்ந்தவர். திருமணம் என்ற ஒன்று ஆன பிறகு தான் இவரின் வாழ்க்கையே தடம் புரண்டு போனது. ஆணும் பெண்ணுமாய் இரண்டு குழந்தைகளை வைத்துக் கொண்டு, தன் கணவரின் சந்தேகத்தீயில் அவ்வப்போது மனம் கருகிப் போனார் இவர்.

கணவருக்கு வெளி நாட்டில் நல்ல வேலையென்றாலும், தொட்டதெற்கெல்லாம் கோபித்துக் கொள்ளும் மனப்பான்மையால் வேலையை விட்டு விட்டு தமிழ்நாட்டின் முக்கிய நகரமொன்றில் தனக்குப் பிடித்த மாதிரியான தொழிலை ஆரம்பித்தார். நிர்வாகத்திறமையின்மையால் அதுவும் வீணாக அன்றைக்கு ஆரம்பித்தது தான் குடும்பத்தில் வறுமை. மகளுக்கு படிப்பில் இருந்த அளவு மகனுக்கு ஆர்வமில்லாததால் சாதாரன வேலைகளில் அவனும் கால் பதிக்க ஆரம்பித்தான். வாழ்க்கை கொஞ்சம் மெதுவாக ஆரம்பித்த நேரம்- 25 வயதில் அவனும் சாலை விபத்தில் அகால மரணமடைந்து போனான். மனம் சுக்கு நூறாக ஒடிந்து போக வாழ்க்கைப்பாதையில் நடக்க எந்த தெம்புமில்லாமல் கூடப்பிறந்தவர்களின் உதவியுடன் வேதனையுடன் நகர ஆரம்பித்தது வாழ்க்கை. ஒரு பக்கம் புத்திர சோகம். மறுபக்கம் வறுமையும் உடல் உபாதைகளும் பிணிகளும். கணவரும் அடிக்கடி உடல் நலம் சரியில்லாமல் போக ஆரம்பித்தார். நன்றாக நடமாடிக்கொண்டிருந்த காலத்திலேயே, பக்கத்திலிருக்கும் மாத்திரைகளை அவராக எடுத்து சாப்பிட மாட்டார். மனைவி எங்கு போயிருந்தாலும் அவர் தான் வந்து மாத்திரைகளை எடுத்துத் தரவேண்டும். உடல்நிலை அவருக்கு கொஞ்சம் கொஞ்சமாக சீர்குலைய ஆரம்பிக்க, மனம் விரும்பாவிட்டாலும் வேறு வழியின்றி, தன் மகள் வற்புறுத்தலினால் அவரின் வீட்டிற்குச் சென்று என் சினேகிதி தங்க வேண்டியதாயிற்று. எத்தனை தான் உடல் சரியில்லாமலிருந்தாலும் மகளுக்கு பாரமில்லாத வகையில் தன் பங்கிற்கு வீட்டு வேலைகளைச் செய்வதும் உடல் நிலை சரியில்லாத கணவரை கவனித்துக்கொள்வதுமாக அவரின் வாழ்க்கை ஓடிக்கொண்டிருக்கிறது. சில சமயங்களில் அலுப்பிலோ, மற்ற அழுத்தங்கள் காரணமாகவோ மகள் சுருக்கென்று ஏதாவது பேசி விடும்போது துடித்துப் போய் விடுகிறார்.

சமீபத்தில் ஊருக்குச் சென்றிருந்த போது, அவரின் கணவருக்கு நினைவு தப்பி படுத்த படுக்கையில் இருப்பது தெரிந்த போது மனசு மிகவும் வேதனைப்பட்டது. மிகத் தொலைவில் இருப்பதால் உடனே சென்று பார்க்க முடியாமல் அவரிடம் தொலைபேசியில் பேசிய போது குரல் நடுங்க அவர் சொன்ன வார்த்தைகள் – “ இனிமேல் உயிருடன் வாழ்ந்து என்ன ஆகப்போகிறது? சீக்கிரம் எங்களுக்கு விடுதலை கிடைக்க வேண்டும். இரண்டு பேருக்குமே மரணம் தான் விடுதலை”

வாழ்க்கையில் எத்தனையோ பேருக்கு ஆறுதல் சொல்லியிருக்கிறேன். ஆனால் இவருக்கு மட்டும் என்னால் என்றுமே ஆறுதல் சொல்ல முடிந்ததேயில்லை. ஒவ்வொருத்தருக்கும் எதிர்காலத்தில் எதேனுமொரு நம்பிக்கையென்ற பற்றுக்கோடு இருக்கும். வேதனைகளை மறக்க வல்ல ஏதேனும் ஒரு எதிர்பார்ப்பு காத்திருக்கும். அப்படி எதுவுமேயில்லாத இவரின் வாழ்க்கையில், மரணமே விடுதலையாக மானசீகமாகக் காத்திருக்கும் இவரை என்னவென்று சொல்லி ஆறுதல் படுத்துவது?

பழுத்த இலைகள் உதிர்வது என்பது காலத்தின் மாற்ற இயலாத கட்டாயம். அப்படி உதிரும் நேரத்திலாவது வயது முதிர்ந்தவர்களுக்கு ஒரு அமைதியான, பாதுகாப்பான வாழ்க்கை இருக்க வேண்டும். யாரையும் சார்ந்திருக்காத வாழ்க்கை அமைய வேண்டும். பொருளாதார ரீதியில் அவர்களுக்கென ஒரு சேமிப்பு முதுமையின் தாக்கங்களுக்கு பதில் சொல்ல இருக்க வேண்டும். முக்கியமாய் தனக்கென ஒரு வீடும் வாழ்நாள் முழுவதும் யாரையும் அண்டி இருக்க வேண்டாத அளவு பொருளாதார பலமும் அமைந்து விட்டால் அதுவே முதுமையின் தள்ளாமையையும் நோய்களையும் சமாளிக்க போதுமான பலத்தைத் தந்து விடுகிறது. முதுமைக்கான சேமிப்பை இதுவரை ஆரம்பித்திருக்காவிட்டாலும் இனியாவது அந்த சேமிப்பைத் தொடங்க ஆரம்பிப்போம்!!!



படம் உதவி: கூகிள்