தொடரும் அனுபவங்கள்!!

இரண்டு அனுபவங்கள். வாழ்க்கை முழுவதும் சில சமயம் திகைக்கக்கூடிய அனுபவங்கள் சில ஏற்படும். சில சமயம் ஆச்சரியப்பட வைக்கும் அனுபவங்கள் நிகழும். சில அனுபவங்களோ இதயத்தை ரணமாக்கும். எதிர்பாராத மகிழ்வைக் கொடுக்கும் அனுபவங்களோ மனதை சுகமாக வருடிக்கொடுக்கும். ஆனால் இந்த இரண்டுமே என்னை மிகவும் யோசிக்க வைத்த அனுபவங்கள்.

முதலாவது!

1970 பிற்பகுதியில் எனக்கு வலது காதில் அடைப்பு இருந்தது. அலோபதியில் நிறைய பின் விளைவுகள் அடிக்கடி ஏற்படுவதால் வேறு யாரைப்பார்க்கலாம் என்று யோசித்த போது கோவை சாமிகிரி சித்தரை நெருங்கிய நண்பரொருவர் பரிந்துரைத்தார்.. தினத்தந்தி படிப்பவர்கள் இவரைப் பற்றிய விளம்பரத்தைப் படித்திருக்கலாம். அவரைச் சென்று சந்தித்தேன். பேசிக்கொன்டிருக்கும்போதே சடாரென்று மூக்கில் பொடியைத் தூவினார். நான் என்ன ஏது என்று நிதானிப்பதற்குள் அடுக்கடுக்காக தும்மல்கள்! அப்புறம் சொன்னார், " சாதாரண அடைப்பாக இருந்தால் இந்தத் தும்மல்களிலேயே அது சரியாகி விடும், அதனால்தான் இந்தப்பொடியைத் தூவினேன்" என்று! எனக்கு திகைப்பாக இருந்தது. அப்புறம் காதில் ஒரு எண்ணையை விட்டு சிறிது நேரம் படுத்திருக்கச் சொன்னார். அதன் பின் அங்கு வந்திருந்த அனைவரையும் ஒரு ஹாலில் ஒன்று கூடச்சொல்லி சிறிது நேரம் பேசினார். பேச்சு முழுவதும் சிரிப்பு எப்படி வாழ்க்கைக்கு நல்லது என்பதைப்பற்றி இருந்தது. கூடவே சினிமாவிலிருந்தும் சில உதாரணங்கள் சொல்ல கூட்டத்தினரிடையே ஆங்காங்கு சிரிப்பு அலைகள் எழுந்தன. அதெல்லாம் ரொம்பவும் சாதாரணமாக இருந்ததால் எனக்கு சிரிப்பு வரவேயில்லை. பேசாமல் அமைதியாக அமர்ந்திருந்தேன். கடைசியில் மருந்துகள் கொடுக்க அவர் ஒவ்வொருத்தராய் அழைத்தார். நான் அவரைப் பார்க்கச் சென்றதும் என்னிடம் '" உங்களுக்கு எதையும் வாய்விட்டு சிரித்து ரசிக்கத் தெரியவில்லை. உங்களுக்கு மருந்து கொடுத்து என்னால் குணப்படுத்த முடியாது" என்று சொல்லி விட்டார். எனக்கு ஆச்சரியத்தில் பேச்சே வரவில்லை. வெளியே வந்ததும் வந்தது பாருங்கள் ஒரு சிரிப்பு! கணவர் கேட்கக் கேட்க விபரம் எதுவும் சொல்லாமல் கொஞ்ச நேரம் சிரித்துக்கொண்டேயிருந்தேன்.

யாருக்குக் காதில் பிரச்சினை வந்தாலும் இந்த நினைப்பு வரும். சிரிப்புடன் இந்த நிகழ்வைச் சொல்லிக்கொண்டிருப்பேன்.

சென்ற மாதம் அவர் மறைந்து விட்டதாகச் செய்தி அறிந்தேன். ஆனால் 70 வயதிற்கும் மேலான அவர் மறைந்த விதம் திகைப்பாயும் யோசிக்க வைப்பதாயும் இருந்தது. 11 பிள்ளைகளைப் பெற்றவர். இரண்டு வருடங்களுக்கு முன் இறந்து போன அவரது மனைவியின் இழப்பைத் தாங்க முடியாமல் நாளுக்கு நாள் தளர்ந்து போன அவர் தற்கொலை செய்து கொண்டு மரணமடைந்திருக்கிறார். இறப்பதற்கு முன்னர் ' இனியும் தொடர்ந்து வாழ்ந்து நோயுற்று தன் அன்பான குழந்தைகளைத் துன்பப்படுத்த விரும்பவில்லை என்றும் மனைவியின் இழப்பைத்தாங்க முடியாமல் தனது முடிவைத் தானே தேடிக்கொள்வதாயும் தனது உடலைப்புதைக்கும்போது தன் மனைவியின் புகைப்படத்தை அதன்மீது வைத்து புதைக்க வேண்டுமென்றும் தனது இறுதிச் செலவுகளுக்காக பணத்தைத் தனியே எடுத்து வைத்திருப்பதாகவும்' குறித்து வைத்து விட்டு மரணமடைந்திருக்கிறார்.

ஒவ்வொரு மனிதருக்குள்ளும் எத்தனை முகங்கள்! சிரிப்புதான் வாழ்க்கையில் எல்லாமும் என்று சொன்னவர் அவர். ஆனால் இந்த 70 வயதிலும் வாழ்க்கையில் அனுபவ அறிவை கூடை கூடையாக சம்பாதித்த பின்னரும்கூட, வாழ்ந்தது போதும் என்று முடிவு செய்து தன் மனைவியைத் தேடி பயணித்து விட்ட இந்த முடிவில் எத்தனை சோகம் இருக்கிறது!!

இரண்டாவது!

ஒவ்வொரு வருடமும் ஊருக்குச் சென்று தங்கியிருந்து விட்டு திரும்பி வரும்போதெல்லாம் ஒரு பெரிய process எப்போதும் நடக்கும். சமையலறையிலுள்ள பாத்திரங்கள், மளிகை சாமான்கள் வைக்கும் டப்பாக்கள் எல்லாவற்றையும் கழுவித் துடைத்து பீரோவில் வைத்து அடுக்குவது, ப்ஃரிட்ஜ், டிவி, டிவிடி, மியூசிக் ப்ளேயர், ஏ.சி இப்படி எல்லா மின் சாதனங்களையும் ப்ளக்கை விலக்கி வைப்பது, காஸ் ஒயரையும் அதுபோல செய்வது, சோஃபா, கட்டில்கள், நாற்காலிகள், டைனிங் டேபிள், குளிர்சாதனப்பெட்டியின் மேற்புறம், டிவி மேல்-இப்படி எல்லாவற்றிலும் கனமான துணிகளால் மூடுவது, இப்படி எல்லா விஷயங்களையும் செய்து முடித்த பிறகுதான் ஏர்போர்ட் செல்ல காரில் ஏறுவோம். அதேபோல் இங்கிருந்து கிளம்பும்போது ஃபோன் செய்து விட்டால் எங்கள் மேலாளரும் வாட்ச்மேனும் ஆள் வைத்து எல்லாவற்றையும் எடுத்து சுத்தம் செய்து வீட்டை கழுவி விடுவது வழக்கம்.

[குளிர்சாதனப்பெட்டியில் மட்டும் மின் இணைப்பை விலக்குவதில்லை. ஒரு முறை சுத்தம் செய்த ஆள் யாரோ மின் இணைப்பைத் துன்டித்து விட்டார்கள். நாலைந்து மாதம் கழித்து நாங்கள் சென்ற போது ஃப்ரிட்ஜ் முழுவதும் பூஞ்சைக்காளான் பூத்து, கறுத்து அதைச் சுத்தம் செய்ய 2 நாட்கள் ஆனது.]

இந்த வழக்கம் கடந்த 15 வருடங்களுக்கு மேலாக நடைபெற்று வருகிறது. எந்தப் பிரச்சினையும் இருந்ததில்லை. இந்த வருடம் பிப்ரவரி மாதமும் இதுபோல எல்லாம் செய்து விட்டு இங்கு திரும்பி வந்தேன். மறுபடியும் ஜூலையில் திரும்பவும் ஊருக்குச் செல்ல வேண்டிய அவசியம் வந்தது. வழக்கம்போல ஃபோன் செய்து சுத்தம் செய்யச் சொன்னோம்.

மறு நாள் அந்த திகில் செய்தி வந்தது. சுத்தம் செய்யப் போன ஆட்கள் கதவைத் திறந்ததும் வீடெங்கும் புகை படிந்த நிலை. பற்றி எரிந்த வாசனை. ஹாலுக்கும் சமையலறைக்கும் இடையேயுள்ள கதவைத் திறந்ததும் Dining Room, சமையலறை, அதன் சுவர்களுக்கு மறுபக்கமிருக்கும் குளியலறை, டாய்லட் எல்லாம் கறுப்பாக ஆகியிருக்கிறது. சமையலறையில் இருந்த குளிர்சாதனப்பெட்டி தீப்பிடித்து எரிந்து கீழே சாய்ந்து விழுந்திருக்கிறது. அது விழுந்த இடம் காஸ் சிலிண்டருக்கு அருகே!! இன்னும் கொஞ்சம் தள்ளி விழுந்திருந்தால் காஸ் சிலிண்டர்கள் வெடித்து வீடே பற்றி எரிந்திருக்கும்!! மிகப் பெரிய ஆபத்திலிருந்து என்ன காரணத்தினாலோ அன்று வீடு தப்பித்திருக்கிறது. இது நான்கு நாட்களுக்குள்தான் நடந்திருக்க முடியுமென்று பார்த்த எல்லோரும் சொன்னார்கள். நாங்கள் முதல் மாடியில் குடியிருப்பதாலும் கீழ் வீட்டில் குடியிருந்தவர்கள் அப்போதுதான் காலி செய்திருந்ததாலும் ஜன்னல்கள் மூடி வைக்கப்பட்டிருந்ததாலும் உள்ளேயே நடந்த இந்த விபத்து வெளியே தெரியவில்லை போலிருக்கிறது. புகைகூட வெளியே செல்லவில்லையா என்று தெரியவில்லை. சென்றிருந்தால் பக்கத்து வீட்டில் பார்த்திருக்க முடியும். நாங்கள் மறு நாள் சென்று பார்த்தபோது அதிர்ச்சியில் ஆழ்ந்து விட்டோம். கிராமத்திலிருந்து நாலந்து ஆட்கள் வந்து கழுவி சுத்தம் செய்து, பின்னர் பெயிண்டர் வந்து எல்லா சுவர்களையும் சரி பார்க்க ஒரு வாரமானது. ஷார்ட் சர்க்யூட் தான் காரணமாயிருக்கலாம் என்று பலர் சொன்னார்கள். குளிர்சாதனப்பெட்டி மேல் துணியாலோ, வேறு எதனாலுமோ மூட வேன்டாம், ஷார்ட் சர்க்யூட் ஏற்பட்டதும் தீப்பிடிக்க அதுதான் காரணமாயிருந்திருக்கிறது என்றார்கள் சிலர்.

ஊருக்குத் திரும்பும்போது சிலிண்டர்கள் இரண்டையும் இணைப்பை நீக்கி, வீட்டு முகப்புக்கதவிற்கு வெளியே வைத்து அதற்கு அப்பாலுள்ள க்ரில் கேட்டை பூட்டி வந்தோம். இது ஒரு பாடமாக அமைந்தது. கனடாவிலுள்ள என் சினேகிதி குளிர்சாதனப்பெட்டியின் இணைப்பை நீக்கி முழுவதுமாக மூடாமல் ஏதேனும் முட்டுக்கொடுத்து ஓரளவு மட்டும் திறந்து வைத்திருந்தால் பூஞ்சைக்காளான் பிடிக்காது என்று நல்ல ஒரு தகவலை சென்ற மாதம் சொன்னார்.

அனுபவங்கள் வாழ்க்கை முழுவதும் பாடங்களை கற்றுத் தந்து கொண்டேயிருக்கின்றன. இந்த அதிர்ச்சி அனுபவத்தால் எனக்குக் கிடைத்த பாடமும் அதன் பின் கிடைத்த யோசனைகளும் மற்றவர்களுக்கும் உதவ வேன்டுமென்ற நோக்கத்தில்தான் இந்த அனுபவத்தையும் இங்கே எழுதியிருக்கிறேன்.


அன்பு ஆசியா!

உங்களின் அன்பு விருதுகளுக்கு என் இதயங்கனிந்த நன்றி!
விருதுகளை நல் முத்துக்களாய் என் முத்துக்குவியல்களிடையே பதித்து விட்டேன்.
இந்த அழகிய விருதுகளை சகோதரிகள் புவனேஸ்வரி [மரகதம்],  ராமலக்ஷ்மி[முத்துச்சரம்], ஹுஸைனம்மா, சகோதரர்கள் ஆரண்யவாஸ் ராமமூர்த்தி, கோபி ராமமூர்த்தி,  தினேஷ்குமார் ஆகியோருக்குப் பகிர்ந்தளிக்கிறேன்!!