அனுபவ அலைகள்

சகோதரி ஆசியா தன் வலைப்பூவில் 2010 டைரியின் முக்கிய நிகழ்வுகளையும் 2011-ன் எதிர்பார்ப்புகள் பற்றியும் எழுதி, இந்த தொடர்பதிவிற்கு என்னையும் அழைத்திருந்தார். அவரின் அழைப்பிற்கிணங்க இத்தொடர் பதிவை எழுத ஆரம்பிக்கிறேன்.

2010 டைரி:

பிப்ரவரி மாதம்:

என் கணவரின் பிறந்த நாளிற்காக மைசூர் பயணத்தை என் மகன் ஏற்பாடு செய்திருந்தார். வழக்கம்போல மைசூர் அரண்மனை, பிருந்தாவன் கார்டன்ஸ் இவற்றைப்பார்த்த பிறகு, நானாகவே இரண்டு இடங்களைத் தேர்வு செய்திருந்தேன். ஒன்று மைசூரிலிருந்து 45 கிலோ மீட்டர் தொலைவிலுள்ள சோம்நாத்பூர் என்ற ஊரிலுள்ள ஆலயம். ஹொய்சாள அரசன் மூன்றாம் நரசிம்ஹனின் ஆட்சியில் அவனது கமாண்டரால் கி.பி.1268-ல் கட்டப்பட்ட ஆலயம்.

காவிரிக்கரை ஓரமாக அமைந்த இந்த ஊர் மிகச் சிறிய கிராமம். அமைதியான ஒரு இடத்தில் தனித்து நிற்கிறது இந்த ஆலயம். ஹொய்ஸாளர்கள் ஆட்சி செய்த காலத்தில் கட்டப்பட்ட கேசவப் பெருமாள் ஆலயம் இது. பல்லவர் காலத்து சிற்பக்கலையை நினைவூட்டும் விதமாய் பிரமிக்க வைத்தது இந்தக்கோவிலின் சிற்பங்கள். நுணுக்கமாக செதுக்கப்பட்ட அழகான சிற்பங்கள் கோவிலைச் சுற்றி எழுப்பப்பட்டிருக்கும் நட்சத்திர வடிவ பிரகாரம் முழுக்க நம்மை அசர வைக்கின்றன. ஒரு இஞ்ச் இடம்கூட இடைவெளி இல்லாமல் எங்கு பார்த்தாலும் குட்டி குட்டியாக அழகு சிற்பங்கள்தான்! கருவறைக்கு உள்ளேயும் விதானங்களிலும் ராமாயணத்திலிருந்து பல காட்சிகள் சிற்பங்களாய் உருவெடுத்து நம்மை மயக்க வைக்கின்றன.

தங்குவதற்கோ, சாப்பிடுவதற்கோ சரியான வசதிகள் இல்லாத மிகச் சிறிய கிராமம் இது. மைசூரில்தான் அதற்கான வசதிகளைச் செய்து கொள்ள வேண்டும்.

இரண்டாவதாக நாங்கள் சென்ற இடம் 'பைலாகுப்பே' என்ற உள்ளடங்கிய சிறு கிராமம். இது குடகு மாவட்டத்தில் இருக்கின்றது. மைசூரிலிருந்து கிட்டத்தட்ட 2 மணி நேர கார்ப்பயணம். உள்ளடங்கிய சாலையில் போகும்போதே பலவிதமான வாகனங்களில் திபேத்தியர்கள் தென்படுகிறார்கள்.

ரொம்ப வருடங்களுக்கு முன் இங்கு வந்து நிரந்தரமாகத் தங்கி விட்ட திபேத்தியர்கள் [refugees] கட்டிய கோவில்கள் மற்றும் அவர்கள் தங்குமிடங்கள் இருக்கின்றன. இந்தத் தங்கக் கோவிலின் வளாகத்தினுள்ளே சென்றதுமே சப்தங்கள் மலிந்த நம் தென்னிந்தியா நம் கண்முன்னே மறைந்து விடுகிறது. முற்றிலும் புதிய, அமைதியான உலகத்திற்குள் நுழைவது போன்ற ஒரு உணர்வை தவிர்க்க முடியவில்லை. காவி உடை அணிந்த புத்த சன்னியாசிகள் சுற்றிலும் அமைதியாக நடந்து கொன்டிருக்கிறார்கள். அழகிய கலை வேலைப்பாடுகளும், ஓவியங்களும் நிறைந்த நாலைந்து கோவில்கள் நம்மை வரவேற்கின்றன. 40 உயரமுள்ள, தங்கத்தினாலான புத்தர் நம்மைப் பார்த்துப் புன்னகைக்கிறார். இது போல தங்கத்தினாலான புத்தர் சிலைகள் நிறைய அங்கே இருக்கின்றன. தாய்லாந்து கோவில்களின் கட்டிடக்கலை அந்தக் கோவில்களில் மிளிர்கின்றது. சுற்றிலும் பசுமையான இலைகளும் மரங்களும் மலர்களுமாக வெளியில் சூழ்ந்திருக்கும் அந்த அமைதி மனதிலும் நுழைந்து விட்டதை உணர முடிந்தது. வெளி நாடுகளுக்குச் செல்லும்போது, எங்காவது தமிழர்களைப்பார்த்து விட்டால், அந்தப் புதிய உலகம் திடீரென சந்தோஷத்தை அதிகரித்து விடும். ஆனல், நம் இந்தியாவில், திடீரென ஒரு திபேத்திய உலகைப்பார்த்தபோது, நாம் இந்தியாவில்தான் இருக்கின்றோமா என்று சந்தேகமே தோன்றி விட்டது!

மார்ச் மாதம்:

நானும் ஒரு பதிவராக வலையுலகில் நுழைந்தேன். எத்தனை எத்தனை பேர்களுக்கு இந்த வலையுலகம் வடிகாலாயிருக்கிறது! வெளியுலகம் அறியாத, வெளியுலகில் புகழ்பெற்ற எத்தனையோ கவிஞர்கள், எழுத்தாளர்களை விடவும் சிறந்த எழுத்தாளர்களும் கவிஞர்களும் இங்கே அசத்திக்கொண்டிருக்கிறார்கள்! அடக்கி வைக்கப்பட்ட மனப்பிரவாகங்கள் வலையுலகமெங்கும் பூஞ்சிதறல்களாய் தெறித்துக்கொன்டிருக்கின்றன.

மார்ச் இறுதியில் என் மருமகள் தான் பெற்ற குழந்தையுடன் வீட்டுக்கு வந்து சேர்ந்தார். அன்றிலிருந்து எங்கள் உலகமே மாறி விட்டது! ஒவ்வொருத்தருக்கும் தான் பெற்ற குழந்தைகளை வளர்க்கும்போது, அதன் இனிமையை முழுமையாக அனுபவிக்க முடியாது வாழ்க்கைப்பிரச்சினைகள் அழுத்திக்கொண்டிருக்கும். நின்று நிதானித்து எதையும் ரசிக்க நேரமில்லாது நாட்கள் பறக்கும். ஒரு வழியாய் சுமைகள் இறங்கி நிமிர்ந்து பார்க்கையில் காலம் பல ஓடி மறைந்திருக்கும். வளர்ந்த குழந்தைகள் இறக்கை முளைத்துப் பறக்கத் துடித்துக்கொண்டிருப்பார்கள். அவர்களின் படிப்பு, கடமைகள் என்று மறுபடியும் ஓடத்துவங்கி, அனைத்தும் முடியும்போது மூப்பு தொடங்கி, மனசின் ஆரவாரங்கள் அடங்கி அசந்து அமரும்போது, சோர்ந்து போன இதயத்தில் சில்லென்று மழைத்துளிகளைத் தூவுவதும் இளந்தென்றலாய் மனதை இதமாய்த் தடவுவதும் தன் கள்ளமற்ற புன்சிரிப்பில் உலகையே மறக்க வைப்பதுவும் ஒரு பச்சிளங்குழந்தையால் அனாசயமாக செய்ய முடிகிறது!

'பால் மணக்கும் பருவத்திலே உன்னைப்போல் நானிருந்தேன்!
பட்டாடைத் தொட்டிலிலே உன்னைப்போல் படுத்திருந்தேன்!
அந் நாளை நினைக்கையிலே என் வயதும் மாறுதடா!'

என்ற கவிஞர் கண்ணதாசனின் வார்த்தைகளின் அர்த்தம் இப்போதுதான் முழுமையாகப் புரிகிறது!

டிசம்பர் மாதம்:

சென்ற வருடத்தின் இறுதியில் என்னை ஐந்து நட்சத்திர விடுதியில் தங்க வைத்து பரிசுகளை அள்ளி வழங்கி கணவரும் மகனும் மருமகளும் என் பிறந்த நாளைக் கொண்டாடினார்கள். உண்மையான அன்பையும்விட வேறு உயர்ந்த பரிசு எதுவும் உள்ளதா என்ன?

2011 எப்படி இருக்க வேன்டும்? இந்த வருடம் மட்டுமல்ல, எப்போதுமே பாரதியாரின் பாடல்போல வாழ்க்கை இருக்க வேண்டும்!

"மனதில் உறுதி வேண்டும்.
வாக்கினிலே இனிமை வேன்டும்.
நினைவு நல்லது வேண்டும்.
நெருங்கின பொருள் கைப்பட வேண்டும்.
கனவு மெய்ப்பட வேண்டும்.
கைவசமாவது விரைவில் வேண்டும்.
தனமும் இன்பமும் வேண்டும்.
தரணியிலே பெருமை வேண்டும்.
கண் திறந்திட வேண்டும்.
காரியத்தில் உறுதி வேண்டும்.
பெண் விடுதலை வேண்டும்.
பெரிய கடவுள் காக்க வேண்டும்.
மண் பயனுற வேண்டும்.
வானகமிங்கு தென்பட வேண்டும்.
உண்மை நின்றிட வேண்டும்"