புறப்படு பெண்ணே புவியசைக்க!

இன்றைய பெண்கள் நிச்சயம் தங்களின் மனோபலத்தால், அறிவினால் புவியசைத்து பெருமிதம் கொள்ள வைக்கிறார்கள் பல துறைகளில்! அதில் எள்ளளவும் சந்தேகமேயில்லை.

நம் பாரதத்தில் எத்தனையோ பெண்கள் அவற்றிற்கு நல் உதாரணங்களாய் திகழ்கிறார்கள். அதிலும் எந்த விதக் குறைகளும் இல்லை.

பின் எவற்றில் குறைகள் ஏற்படுகின்றன?

குடும்ப வாழ்க்கை, அன்பு, பாசம், தாய்மை, விட்டுக்கொடுத்தல், சகிப்புத்தன்மை, இவற்றின் முழு அர்த்தங்கள் புரியாமல்தான் இன்று பெரும்பாலான பெண்கள் வளர்க்கப்படுகிறார்கள். அன்றைய காலக்கட்டத்தில் அறிவுடன் அச்சம், நாணம்,மடம், பயிர்ப்பு போன்றவற்றையெல்லாம் பெண்கள் மனதில் அவர்களுடைய பெற்றோரும் வீட்டிலிருந்த முதியவர்களும் பதிய வைத்தார்கள். குடும்பம் ஒரு கோவில் என்பதும் பெரியவர்களுக்கு மரியாதை தரவேண்டுமென்பதும் அவர்கள் வளரும்போதே புரிந்திருந்தது. நாணம் என்பது சும்மா வெட்கித் தலைகுனிதல் என்பதல்ல, அந்நிய ஆண்களிடம் வருவது மட்டுமல்ல, நல்லன அல்லாதவற்றுக்கும் சுய தவறுகளுக்கும்கூட அந்த உணர்வு தன்னிடத்தில் இருக்க வேண்டுமென்று புரிந்து வளர்ந்தார்கள். கவிஞர் பாரதியின் ‘நிமிர்ந்த நன்னடை, நேர் கொண்ட பார்வை, நிலத்தில் யார்க்கும் அஞ்சாத நெறிமுறைகளுடன்’ வாழ வேண்டிய அறிவை நல்ல புத்தகங்கள் கொடுத்தன. அடுத்தவர் மனதையும் பார்வையையும் கவராத- இழுக்காத அளவில் அவர்களின் உடையலங்காரம் இருந்தது.

ஆனால் இன்றைக்கு?
திருமண வயதைக் கடந்தும் பெண்கள் சம்பாதிக்கிறார்கள். சம உரிமை பேசப்படுகிறது. மேல்நாட்டுக் கலாசாரங்களைப் பின்பற்றுகிறார்கள். உடைகள் விஷயத்திலும் பழக்க வழக்கங்களிலும் அத்து மீறல்கள் இருக்கின்றன. தமிழ்நாட்டில் எங்கோ ஒரு மூலையில் இருக்கும் சிறு நகரத்தில்கூட இரவு நேரத்தில் மட்டுமே அணிய வேண்டிய ‘நைட்டி’ உடை வெளியே கடைகளுக்குக்கூட போய்வர பயன்படுத்தப்படுகிறது. இரவு இரண்டாவது ஷோவில்கூட கல்லூரி மாணவிகள் தென்படுகிறார்கள். ஆறு வயது குழந்தைகள் கையில் கூட மொபைல் ஃபோன்கள்! பெரிய நகரங்களில் கேட்கவே வேண்டாம். உலகளவில் பெண்களின் பார்வையும் அறிவும் விரிவடைய விரிவடைய தன் பெற்றோருடனும் மற்றோருடனும் அவர்கள் தர்க்கம் புரிகிறார்கள். திருமண விஷயத்திலோ கேட்கவே வேண்டாம். தனக்கு வரவேண்டிய மணமகன் எப்படி இருக்கவேண்டுமென்று திருமண மையங்களில் வாதிடுவதும் தன் பெற்றோருக்கு ஒன்றும் தெரியாது என்று கூறுவதும் பரவலாக எங்கும் நடக்கிறது. மாலை நேரங்களில் பள்ளிச் சிறுவர்கள், சிறுமிகள் மொய்க்கும் கம்ப்யூட்டர் செண்டர்களைப் பற்றி கேட்கவே வேண்டியதில்லை. அவர்கள் என்ன அங்கு செய்கிறார்கள், என்ன பார்க்கிறார்கள் என்பது பெற்றோருக்குத் தெரிவதில்லை. பெற்றோர் பெருமையாகவும் நம்பிக்கையின் பேரிலும் கொடுக்கும் சுதந்திரம் பெரும்பாலும் நிறைய வழிகளில் இன்று இளைஞர்களால் மீறப்படுகிறது.

நான் ஒரு சமயம் எனக்குத் தெரிந்த ஒரு திருமண மையத்திற்குச் சென்ற போது, 30 வயதைக் கடந்த ஒரு பெண், தன் பெற்றோரையும் தாய் மாமனையும் பேச வேண்டாமெனக்கூறி வாதிட்டுக்கொண்டிருந்தார். அந்த மையத்தின் நிறுவனர் அறிவுரை வழங்கிக் கொண்டிருந்தார்.

‘ உனக்கு இப்போது 31 வயது நடக்கிறது. உனக்கு வரும் வரன் நிச்சயம் 35 வயதைக் கடந்துதான் இருப்பார்கள். தலையில் சிறிது வழுக்கை விழுந்திருக்கலாம். நீ தோற்றமும் அழகாக, இளமையாக இருக்க வேண்டும், படிப்பும் உன்னை விட அதிகம் இருக்க வேண்டுமென்று சொன்னால் எப்படி? நீயே இத்தனை வயது வரை படித்து எல்லா எழுத்துக்களையும் பின்னால் போட்டுக்கொண்டிருக்கிறாய். 2 லட்சம் சம்பாதிக்கிறாய். இதில் எல்லாவற்றிலும் உனக்கு வரும் மாப்பிள்ளை அதிகமாக இருக்க வேண்டுமென்று சொன்னால் எப்படி? எதிலாவது நீ விட்டுக்கொடுத்தால்தான் நல்ல வாழ்க்கை அமையும்’ என்றார்.

ஆனால் அந்தப் பெண் இதில் யாருடைய யோசனனயும் தேவையில்லை என்று சொல்லி விட்டது. கூட்டுக்குடும்ப நன்மைகள், குழந்தை பாக்கியம், பரஸ்பரம் விட்டுக் கொடுத்து அன்புடன் இல்லற வாழ்க்கையை வாழுவது-இந்தக் கோட்பாடுகள் எல்லாம் போய், இந்த மாதிரி கோட்பாடுகள்தான் திருமணங்களை நிச்சயிக்கிறது. இப்படி அமைகிற வாழ்க்கை பரஸ்பர வித்தியாசங்களிலும் விவாதங்களிலும் அடிபட்டு சீக்கிரமே விவாகரத்தில் முடிகிறது.

இன்னொரு சின்ன பெண்- பள்ளி வாழ்க்கையையே இன்னும் முடிக்காதவள்- சில வருடங்களுக்கு முன் ஒரு பிரயாணத்தில் அவளைச் சந்தித்தேன். பூமியிலிருந்து வானம் வரை எல்லா விஷயங்களையும் தொட்டுப் பேசுகிற அளவு 15 வயதுக்குள் அறிவு முதிர்ச்சி இருந்தது. கூடவே தற்போது நகரத்தில் எந்தப் பள்ளியில் கருச்சிதைவுகள் அதிகம் நடக்கின்றன, அவள் வயது பெண்களும் ஆண்களும் கணினியை எப்படியெல்லாம் தவறாக உபயோகிக்கிறார்கள் என்பதையும் விலாவாரியாகச் சொன்னாள்.

இப்படி மிகச் சிறு பிராயத்திலேயே எல்லாமே தெரிந்து விடுவதால் சீக்கிரமே முகத்தில் முதிர்ச்சி ஏற்பட்டு விடுகிறது. எப்போதுமே அந்த வயதில் வெகுளித்தனத்துக்கு ஒரு அழகு இருக்கும். அது இன்றைய இளம் பெண்கள் நிறைய பேரிடம் இல்லை என்றுதான் சொல்வேன்.

எப்போதுமே பாடாத கவிதைக்கும், பேசாத மொழிக்கும் சிந்தாத கண்ணீர்த்துளிகளுக்கும் மதிப்பு அதிகம். இவை பரிசுத்தமானது. இவற்றிற்கு நிகரான பரிசுத்தம் வளர்ந்து வரும் ஒரு இளம் பெண்ணுக்கு இருக்கின்றது.

அதனால்தான் மனசு பரிசுத்தமாக இருக்கும்போதே அன்றைக்கு இளம் வயதில் மனமும் வளையும் பருவத்தில் பெண்களுக்குத் திருமணம் செய்வித்தார்கள். புகுந்த வீட்டின் கஷ்ட நஷ்டங்களில் பங்கு கொண்டு, எல்லாவற்றிலும் பக்குவப்பட மனது தயாரானது. ஆனால் இன்றைக்கோ, ஒரு சின்ன சலசலப்பு கூட விவாகரத்தில் முடிகிறது, பெற்றோரின் துணையுடன்!

எனக்குத் திருமணமாகி, புகுந்தவீடு செல்வதற்கு முன் என் பாட்டி என்னிடம் வந்து அவரின் திருமணத்தின்போது அவருடைய தகப்பனார் பரிசாகக் கொடுத்த கடிதத்தைக் கொடுத்து படித்துப் பார்க்கச் சொன்னார். அதைப்படித்து நான் அசந்து போனேன். அதில், ஒரு பெண் தன் மாமனார், மாமியாரிடம் எப்படி நடந்து கொள்ள வேண்டும், கணவரிடம் எப்படி மரியாதையுடன் இருக்க வேண்டும், பொறுப்புகளை எப்படி பொறுமையுடன் சுமக்க வேண்டும்-இப்படி எத்தனையோ புத்திமதிகள் அதில் இருந்தன. நானும் அப்படியே நடந்து கொள்வேன் என்று என் பாட்டியிடம் உறுதியளித்தபோது அவர்களின் முகத்தில் எத்தனை சந்தோஷம்!

ஆனால் இன்றைய நடைமுறையில்?

பெரும்பாலான பெண்கள் வீட்டில் அவர்களின் தாயார்கள் ‘ என் பெண்ணை எந்த வேலலயும் செய்யாதபடி தான் வளர்க்கிறேன். காப்பி வைக்கக்கூடத் தெரியாது. போகிற இடத்தில்தான் கஷ்டப்படப்போகிறாள். இங்கேயாவது அதுவரை நிம்மதியாக, கஷ்டப்படாமல் இருக்கட்டுமே’ என்று பேசுவது இப்போது பரவலாக இருக்கிறது. திருமணமாகுமுன்னரேயே இந்த மாதிரி விஷ விதைகள் புகுந்த வீட்டைப்பற்றி பெண்களின் மனதில் விதைக்கப்படுகின்றன. அப்புறம் எப்படி அந்தப் பெண்ணால் சின்ன சின்ன சலசலப்புகளைக்கூட தாங்க முடியும்? குடும்பமென்ற ஆலமரத்தின் விழுதுகளைத் தாங்க முடியும்? உறுதியான அஸ்திவாரங்களல்லவா குடும்பமென்ற கட்டிடத்தை உறுதியாக கடைசி வரைத் தாங்கிப் பிடிக்கிறது?

இதை இன்றைய பெற்றோர் உணர வேண்டும். வெறும் கல்வியும் சம்பாத்தியமும் ஒரு பெண்ணை முழுமையாக்காது. தான் கொடுக்கும் கல்வியும் அவள் சம்பாதிக்கும் செல்வமும் அவளுடைய எதிர்காலத்தில் ஏற்படக்கூடிய சோதனைகளை முறியடிக்கக்கூடிய ஆயுதங்கள் என்பதை பெற்றோர் அவர்கள் வளர வளர உணர்த்த வேண்டும். அதற்கும் அப்பால் வாழ்க்கையில் நிறைய விஷயங்கள் இருக்கின்றன என்பதைச் சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டும். அதி நாகரீகமான உடைகளும் பேச்சும் பாவனையும் பெண்ணீயமல்ல, ‘நிமிர்ந்த நன்னடையும் நேர்கொண்ட பார்வையும்தான் பெண்களுக்கு அழகு என்பதையும் ஆடர்வர்களும் மற்றோரும் மதிக்கத்தக்க ஆடையலங்காரம்தான் அவளுடைய உண்மையான அணிகலன்கள் என்பதைப் புரிய வைக்க வேண்டும்.

அடக்கம், பொறுமை, அன்பு, அறிவு, கருணை என்ற ஆயுதங்களுடன் புவியசைக்கப் புறப்படும் பெண்ணை யாரால் வெல்ல முடியும்?

இப்பதிவு இம்மாத ‘ லேடீஸ் ஸ்பெஷலில்’ வெளி வந்திருக்கிறது. திருமதி. தேனம்மையின் தூண்டுகோலுக்கும், இதை வெளியிட்ட ‘ லேடீஸ் ஸ்பெஷல்’ ஆசிரியருக்கும் என் இதயங்கனிந்த நன்றி!
ஓவியம் மட்டும் இந்த வலைப்பதிவிற்காக இப்போது நான் வரைந்து சேர்த்திருக்கிறேன். கணினியில் PAINT பகுதியில் வரைந்து இணைத்திருக்கிறேன்.

இஸ்லாமிய சகோதர சகோதரியர் அனைவருக்கும் பக்ரீத் பெருநாள் வாழ்த்துக்கள்!!