முத்துக்குவியல்-8

சென்ற 10 நாட்களில் அவசர வேலைகளாய் தஞ்சை சென்று திரும்பி வந்தேன். இந்த பத்து நாட்களில் யோசிக்க வைத்த, பயப்படுத்திய, மனதைக் கலங்க வைத்த சில நிகழ்வுகளை இங்கே முத்துக்குவியலாக உங்களுடன் பகிர்ந்து கொள்கிறேன்.

கலங்க வைத்த நிகழ்வு:

என் ஆடிட்டரைப்பார்க்கப் போயிருந்தேன். எனக்காக காத்திருந்த அவரை அவரது அலுவலகத்தில் பார்க்க நுழைந்த போது, அவர் தனது காரை வெளியே எடுத்துக்கொண்டிருந்தார். என்னை பார்த்ததும் ‘ கொஞ்சம் லேட் ஆனதும் கிளம்பி விட்டேன்.. சாரிம்மா’ என்றார். அவரது முகம் முழுக்க சோர்வு. ‘பேத்தி என்னை விட்டு நகருவதில்லை. தேடிக்கொண்டிருப்பாள் என்னை” என்றார். என் மனது அவரின் பெரும் சோகத்தை நினைத்து கனமாகிப்போனது. இரண்டு வருடத்திற்கு முன், அவரது மருமகன் காரில் தஞ்சை நோக்கி வந்து கொண்டிருந்தபோது, மதுரை அருகே விபத்தாகி மரணமடைந்தார். அதுவும் அவரது மகன் திருமணத்திற்கு முதல் நாள்! வாழ்த்தச் சென்ற என்னைப்போன்ற பலர் அனுதாபங்களைத் தெரிவிக்க வேண்டியதாகி விட்டது. கணவரை இழந்த அவரது மகள், இங்கேயோ திருமண வேலைகள், எப்படியிருந்திருக்கும் அந்தச் சூழ்நிலை! அதற்கப்புறம் நடந்தது தான் சகிக்க முடியாததாகி விட்டது. சென்ற வருடம் அதே நாளில், அதே இடத்தில் அவரது மகளும் மகனும் வந்து கொண்டிருந்த போது, ஓட்டுனரின் வேகம் போதவில்லை என்று அவரை பின்னுக்கு உட்கார வைத்து, அவரது மகள் மிக அதிக வேகத்தில் ஓட்ட, கார் மரத்தில் மோதி, விபத்துக்குள்ளானது. மகனுக்கு காயங்கள் எதுவுமில்லை. ஓட்டுனர் அந்த இடத்திலேயே மரணமடைய, இரத்த வெள்ளத்தில் இவரது மகளே காரை ஓட்டிக்கொண்டு  [ இவர் ஒரு மருத்துவர்]], மருத்துவமனைக்குச்சென்றிருக்கிறார். கால்களிலும் கைகளிலும் அறுவை சிகிச்சை உடனே செய்தும் உள்ளுக்குள்ளேயே குடல்கள் எல்லாம் நசுங்கியதால் விபரம் உணர்ந்து மறுபடியும் சிகிச்சை தருவதற்குள் மரணமடைந்து விட்டார். ஒரு பொறுப்புள்ள மருத்துவர், அதுவும் தன் கணவர் இறந்த விதத்தைக்கூட நினைத்துப்பார்க்காமல் அவசரமாக செயல்பட்ட விதம், அவருடைய உயிரை மட்டுமல்லாது தவறு எதுவுமே செய்யாத அவரது ஓட்டுனரையும் அல்லவா பலி கொண்டு விட்டது? அரசாங்கம் ஆங்காங்கே அதிக வேகம் அதிக ஆபத்து என்பதைப் பலவிதமாக எழுதி வைக்கத்தான் செய்கிறது. அப்படி இருந்தும் என்ன பயன்?

அவரின் இரண்டு குழந்தைகளும் இப்போது தாத்தாவுடன்.. ;இன்னும் எத்தனை நாட்கள் இருப்பேன் என்று தெரியவில்லை’ என்று பேசும் அவரின் கண்களில் தெரிந்த வலி இப்போதும் என் மனதைக் கலங்கச் செய்கிறது.

பயமுறுத்திய நிகழ்வு:

இந்த தடவை பயணத்தின்போது, விமானம் திருச்சியில் தரையிறங்குவதை அறிவித்த அடுத்த விநாடி என் பேரக்குழந்தை துடித்து அழ ஆரம்பித்து விட்டது. என் மகன், என் மருமகள் கைகளுக்கோ, என் கைகளுக்கோ அடங்காமல் துடிக்க ஆரம்பித்து விட்டது. அப்புறம்தான் விமானப் பணியாளரின் மூலம் சிறு குழந்தைகளுக்கு விமானம் மேலே ஏறும்போதும் கீழே இறங்கும்போதும் ஏற்படும் காற்றழுத்தத்தால் காது அடைக்கும்போது தாங்க முடியாத வலி ஏற்படுமெனத் தெரிந்தது. அவர் கொடுத்த பஞ்சை காதில் அடைத்தால் குழந்தை அதை எடுத்து வீசி எறிந்து விட்டு அழுகிறது. சீட் பெல்ட் அணிந்த நிலையில் எழுந்திருக்க முடியாது, நாங்கள் அந்த 20 நிமிடங்கள் பட்ட அவஸ்தையும் அனுபவித்த பயமும் மறக்க முடியாதது. அந்த சமயத்தில் தாய்ப்பால் கொடுக்கப்பட்ட குழந்தையொன்று இறந்து விட்டதால், தாய்மார்கள் அப்போது தாய்ப்பால் கொடுக்கக்கூடாது என்றும் அறிவித்தார் அந்தப் பணியாளர். விமானத்தின் சக்கரங்கள் தரையைத் தொட்ட அடுத்த விநாடி குழந்தை அழுகையை நிறுத்தி விட்டது. கடந்த 35 வருடங்களாக தொடர்ந்து விமானப்பயணங்கள் செய்து வரும் நான் ஒரு போதும் இந்த மாதிரி பயத்தை அனுபவித்ததில்லை. திரும்ப வரும்போது, விமானத்தில் ஏறியதுமே, நான் விமானப்பணியாளரிடம் சென்று இதைப்பற்றி சொல்லி, இந்த மாதிரி நிலைமையில் இன்னும் என்னென்ன முன்னெச்சரிக்கைகள் எடுத்து குழந்தையின் வலியைத் தவிர்க்கலாம் என்று விசாரித்தேன். விமானம் கிளம்பும்போதும்கூட இந்த மாதிரி ஏற்படுவதுண்டு என்றும் அதற்கு முன்னாலேயே குழந்தைகளுக்கு ஏதேனும் தின்பதற்குக் கொடுத்தால், அதை மென்று கொண்டிருக்கும்போது, காதில் வலி ஏற்படாது என்றும் குழந்தை தூங்கும்போதே காதில் பஞ்சை வைத்து விட வேண்டுமென்றும் அந்தப் பணியாளர் சொன்னார்.

வெளியே வந்து இருக்கையில் அமர்ந்த சில விநாடிகளிலேயே விமானம் ஏர் பாக்கெட்ஸ் நடுவே போக இருப்பதால் சீட் பெல்ட்டை அணியச் சொல்லி அறிவிப்பு வந்தது. சில விநாடிகள் அல்லது சில நிமிடங்கள் இப்படியும் அப்படியுமாக விமானத்தில் ஆட்டமிருக்கும். உடனேயே ஒரு குழந்தை காதில் ஏற்பட்ட காற்றழுத்தத்தைத் தாங்க முடியாமல் கதறி அழ ஆரம்பித்து விட்டது. கிட்டத்தட்ட அரை மணி நேரம் கதறி அழ, எல்லோரும் அனுதாபத்துடன் பார்க்க, தனியாக வந்த அந்தப் பெண்மணி அந்தக் குழந்தையுடன் போராட்டமே நடத்தினார். விமானப்பணியாளர் சொன்னதை நானும் அவரிடம் சொன்னேன் என்றாலும், எதையுமே முன்னதாகச் செய்யாததால் குழந்தை எந்த உனவையும் ஏற்க மறுத்து விட்டதுடன் காதில் வைத்த பஞ்சையும் பிடுங்கி எறிந்து விட்டது. ஒரு வழியாக விமானம் சம நிலையில் பறக்க ஆரம்பித்ததும் குழந்தை அழுகையை நிறுத்தி உறங்க ஆரம்பிக்க, அந்தப் பெண்ணினால் கண்ணீரைக் கட்டுப்படுத்தவே இயலவில்லை.

இதை எழுதுவதன் நோக்கமே, விமானத்தில் பயணம் எதிர்காலத்தில் முதன் முதலாக செய்யவுள்ள பெற்றோருக்கு இது உதவும் என்பதால்தான். அதோடு, இவைகளைத் தவிர, வேறு ஏதேனும் வழி முறைகள் இருந்தாலும் இங்கே அன்புத் தோழமைகள் என்னுடன் பகிர்ந்து கொண்டால் அது மற்றவர்களுக்கும் பயனுள்ளதாக அமையும்.

யோசிக்க வைக்க நிகழ்வு:

சமீபத்தில் ஒரு மகளிர் இதழில் படித்த நிகழ்வு இது. உண்மை நிகழ்ச்சியும் கூட.

அம்மா தன் பெண் குழந்தையை பூஜை அறைக்கு அழைத்துச் சென்று, “தினமும் சாமியிடம் ‘ நான் இன்றைக்கு எந்த தப்பு செய்திருந்தாலும் மன்னிச்சுடு சாமி’ என்று சொல்லி கும்பிட்டுக்கொள். சாமி எந்த தப்பு செய்தாலும் உன்னை மன்னித்து விடுவார்” என்றாராம்.

அதற்கு அந்தக் குழந்தை, “நாம் தப்பு செய்து விட்டு மன்னிச்சுடு என்று கேட்டால் சாமி என்னம்மா செய்யும்? அதை விட, நான் தினமும் தப்பு செய்யாமல் காப்பாத்து சாமி’ என்று வேண்டிக்கலாமே?” என்று சொன்னதைக் கேட்டு அசந்து போனாராம் அம்மா. நானும் அசந்துதான் போனேன். குழந்தையும் தெய்வமும் ஒன்று என்பதற்கு இதை விட வேறு உதாரணம் தேவையில்லை என்று தோன்றியது.

குழந்தைகள் என்றுமே மிகத் தெளிவாகத்தான் இருக்கிறார்கள். நாம் தான் எப்போதுமே குழம்பியிருக்கிறோம்!

படங்களுக்கு நன்றி: கூகிள்