பாலைவன வாழ்க்கை-அதன் லாபங்களும் நஷ்டங்களும்!!

பகுதி-2

எழுபதுகளில் கொச்சியிலிருந்தும் மும்பையிலிருந்தும் காய்கறிகளையும் சரக்குகளையும் கொண்டு வரும் படகுகளிடமும் இந்தத் தொழிலைச் செய்வதற்கென்றே இருந்த சில தனியார் நடத்திய படகுப்பயணங்களுக்கும் பணம் கொடுத்து, பாஸ்போர்ட், விசா போன்ற எதுவுமேயில்லாமல் ஒரு வார காலம் தினமும் அந்த கள்ளத்தோணியினர் ஒரே ஒரு முறை கொடுக்கும் பிரெட் துண்டுகளையும் தண்ணீரையும் உணவாக ஏற்று கடற்பயணம் செய்து திருட்டுத்தனமாக சட்ட விரோதமாக பலர் இங்கு நுழைந்தார்கள். கடற்பயணம் முடிவதற்குள் தரைக்கு ஒரு கிலோ மீட்டர் தொலைவில் அவர்கள் இறக்கி விடப்படுவார்கள். சொற்ப உடைமைப்பொருள்களுடன் இங்கு நுழைந்து கிடைத்த இடைத்தில் கூலி வேலை செய்து அல்லது டாக்ஸி ஓட்டி பிழைத்து வந்த எத்தனையோ பேரை நான் பார்த்திருக்கிறேன். எழுபதுகளின் பிற்பகுதியில் இரு அரசாங்கங்களும் எடுத்த முடிவில் பாஸ்போர்ட் இல்லாதவர்களுக்கு பொது மன்னிப்பும், ஏற்கனவே பாஸ்போர்ட் வைத்து இருப்பவர் ஒருவர் கையெழுத்திட்டு காரண்டி கொடுத்தால் இல்லாத ஒருவருக்கு பாஸ்போர்ட்டும் பின் அதில் விசாவும் அடித்துத் தரப்பட்டது.

அதற்குப்பிறகு கிட்டத்தட்ட 40 வருடங்கள் ஓடி விட்டன. சட்ட திட்டங்கள் இன்று கடுமையாக்கப்பட்டு விட்டன. வானளாவிய கட்டடங்களும் செயற்கைப் புல்வெளிகளும் உலகின் பல அதிசயங்களும் இன்றைக்கு எத்தனையோ மாறுதல்களை ஐக்கிய அரபுக்குடியரசில் உண்டாக்கி விட்டன. ஆனால் இன்றைக்கும் பாஸ்போர்ட், விசா என்பதன் அர்த்தமே தெரியாமல் நிலங்களையோ வீட்டையோ அடகு வைத்து காசை ஏதாவது ஒரு ஏஜெண்டிடம் கொடுத்து எப்படியாவது இங்கு வந்து நாலு காசைப் பார்த்து விட வேண்டும் என்ற ஒரே நோக்கத்துடன் மட்டும்தான் நிறையபேர் வருகிறார்கள். இதில் படிக்காதவர்களுக்கும் படித்தவர்களுக்கும் எதுவும் அதிக வித்தியாசமில்லை.

சில வருடங்களுக்கு முன் இது போல வந்த ஒரு இளைஞர்-அவ்வளவாக படிப்பறிவு இல்லாதவர்-ஏர்போர்ட்டை விட்டு வெளியே வந்ததும் அவரை சந்திக்க வந்த ஏஜண்ட் அவர் கையிலிருந்த பாஸ்போர்ட், அனைத்து பேப்பர்களை வாங்கிக்கொண்டு துபாயிலிருந்து இங்கே ஷார்ஜாவிற்கு அழைத்து வந்து, காரை விட்டு இறக்கி “ இங்கேயே நின்று கொண்டிரு, இதோ வந்து விடுகிறேன் ” என்று சொல்லி போனவர்தான். திரும்ப வரவேயில்லை. இரவு நெடுநேரம் வரை அங்கேயே நின்று காத்திருந்து விட்டு அவர் ஒரு வங்கி வாசலில் படுத்துத் தூங்கி விட்டார். காலையில் கூட்டுவதற்கு அங்கு வந்த ஒரு துப்புறவுத் தொழிலாளி பேசிப்பார்த்து விட்டு தமிழர் என்பதால் என் கணவரிடம் கொண்டு வந்து சேர்ப்பித்தார். அவருக்கு இரு வாரங்கள் உணவு, உறைவிடமெல்லாம் கொடுத்து ‘அவுட் பாஸ்’ [ இந்த மாதிரி பாஸ்போர்ட் இல்லாது அல்லது களவு கொடுத்து திண்டாடுபவர்களுக்காக அவர்கள் இந்தியா செல்ல இந்த அரசாங்கம் கொடுக்கும் அனுமதிச் சீட்டு] வாங்க எல்லா ஏற்பாடுகளும் முடிந்த நிலையில் தெரிந்த நண்பர் ஒருவர் அவருக்கு தன் அலுவலகத்தில் தினம் நம் இந்திய மதிப்பில் 400 ரூபாயுடன் வேலை கொடுப்பதாகச் சொன்னார். முடிவை அவரிடமே விட்டு விட, கொஞ்ச நாளாவது அந்த வேலையில் இருந்தால் ஊரில் பட்டிருக்கும் கடனையாவது தீர்க்கலாம் என்று சொல்லி பல நன்றிகளைத் தெரிவித்து அந்த கம்பெனிக்குப் போனார் அந்த இளைஞர்.

இது ஒரு விதம் என்றால், சமீபத்தில் எங்களுக்குத் தெரிந்தவர்-ஃபோன் செய்து ஷார்ஜாவில் வேலை கிடைத்திருக்கிறது என்றும்
விசா ரெடியாகி விட்டது என்றும் இன்னும் ஒரு வாரத்தில் கிளம்ப உள்ளதாகவும் சொன்னார். நான் கம்பெனியின் பெயரைக்கேட்டதும் தனக்கு அதெல்லாம் தெரியாது என்றும் க்ரூப் விசாவில் வருவதாகவும் புறப்படும்போதுதான் விசா கொடுப்பார்களென்றும் சொன்னார். அதன் பின் தன் பாஸ்போர்ட் expiry ஆகி விட்டதாயும் அதை renewalக்கு பாஸ்போர்ட் அலுவலகத்தில் கொடுத்தால் உடனேயே கிடைக்குமா என்று கேட்டதும் எனக்கு தூக்கிவாரிப் போட்டது. “ பாஸ்போர்ட் expiry ஆகியிருந்தால் எப்படி உங்களுக்கு விசா கொடுத்திருக்க முடியும் ” என்று கேட்டதற்கு அவருக்கு பதில் சொல்லத் தெரியவில்லை. ‘ இதில் ஏதோ தப்பு நடந்திருக்கிறது. பணம் கொடுத்து ஏமாந்து விடாதீர்கள். நன்கு விசாரியுங்கள்’ என்றேன். இவர் படித்தவர். ஊரில் நல்ல வியாபாரம் செய்பவர். இவருமே இப்படி அடிப்படை விபரமே தெரியாமல் இருக்கிறார் என்றால் என்ன செய்வது?

சென்ற வாரம் இப்படித்தான் செளத் ஆப்பிரிக்காவில் வேலை என்று 15 பேரிடம் பணம் வாங்கிக்கொண்டு ஏஜெண்ட் சென்னையில் விமானத்தில் ஏற்றி விட்டாயிற்று. இங்கே ஷார்ஜாவைச் சேர்ந்த அவர்களின் ஆள் இங்கு கொண்டு வந்து இறக்கி ஒரு வாடகை வீட்டில் அனைவரையும் வைத்து, ‘செளத் ஆப்பிரிக்காவில் பிரச்சினை. அங்கே நுழைய முடியவில்லை’ என்று சொல்லி இரண்டிரண்டு பேராக திருப்ப ஊருக்கு அனுப்பிக்கொண்டிருக்கிறான். முன் பின் தெரியாத நாட்டில் வந்து மாட்டிக்கொண்டு அவர்கள் படும் அவஸ்தைகளைக் கேட்கும்போது சகிக்கவில்லை. அதில் ஒருத்தர் சொல்கிறார்- ‘ ஊருக்குப் போய் அந்த ஏஜெண்டைக் கொலை செய்து விட்டுத்தான் மறுவேலை’ என்று!

இப்படி நூற்றுக்கணக்கானவர்கள் பணத்தைக் கொடுத்து ஏமாந்து போகிறார்கள். திரும்பத் திரும்ப அரசாங்கம், ‘ முறைப்படி அரசால் அங்கீகரிக்கப்பட்ட நிறுவனக்கள் மூலம் வெளி நாட்டு வேலைக்கு முயற்சி செய்யுங்கள்’ என்று எச்சரித்தாலும் முன் பின் தெரியாதவர்களின் வார்த்தை ஜாலங்களில் மயங்கி ஏமாறுவதும் இங்கே வந்து ஏமாறித் திணறுவதும்தான் ஆயிரக்கனக்கானவர்களின் நடைமுறைத் துன்பங்களாக இன்றிருக்கின்றன.

இப்படியெல்லாம் கஷ்டப்பட்டு வேலை செய்து பணத்தை சேமித்து நட்புகளுக்கும் உறவுகளுக்கும் உதவுவதிலேயே நிறைய பேரின் ஆயுள் விரயமாகி விடுகிறது. இதில் எத்தனையோ நம்பிக்கை துரோகங்கள்! ஏமாற்றங்கள்!! ஊரிலும் இங்குமாக மனதில் அடி வாங்கி தொலைந்து போன வாழ்க்கையைப் மீட்டுக்கொள்ளக் கஷ்டப்படுபவர்களும் இங்கே ஏராளமாக இருக்கிறார்கள்.

இங்கு வியாபாரத்தைப் பொறுத்தவரை, அனைத்துச் சட்டங்களையும் ஒழுங்காக நூல் பிடித்தாற்போலத் தொடர்ந்தால் ஒரு பிரச்சினையும் இல்லை. முன்போல இன்று வியாபாரத்தில் ஈடுபடுவது சுலபமில்லை. கடுமையான சட்ட திட்டங்களுக்கு ஈடு கொடுத்து, விஷம் போல ஏறும் வாடகையையும் சமாளித்து வியாபாரம் செய்யவேண்டிய நிர்ப்பந்தம் அனைத்து வியாபாரிகளுக்கும் இருக்கின்றன.

இதிலேயே காலம் முழுதும் பழகி விட்டு, நம் ஊரில் பிற்காலத்துக்கு என்று ஏதாவது தொழில் தொடங்க வேண்டுமென்று இங்குள்ளவர்கள் அங்கு போய் ஏதாவது ஒன்றில் முதலீடு செய்யும்போது மிகவும் திணறிப்போகிறார்கள் என்பதும் உண்மை! அவர்களால் முதலில் எல்லாவற்றுக்கும் லஞ்சம் கொடுத்துக்கூட சமாளிக்க முடியாமல் துவண்டு போய் விடுகிறார்கள். பிறகு அந்த சொத்துக்களை காபந்து செய்வதில் ஒரு வழியாகி விடுகிறார்கள். தனது சொந்த வீட்டைக்கூட பத்திரமாக பாதுகாக்க யாருமில்லாதவர்கள்தான் இன்று அதிகம்!

பொருளாதார வளர்ச்சியும் அதனால் கிடைக்கும் மதிப்பும் வசதிகளும் லாபங்கள் என்றால்-இவற்றுக்காகக் கொடுக்கும் விலையோ மிக அதிகம்!

வெளி நாட்டில் வாழும் ஆயிரக்கணக்கான இந்தியர்களுக்கு வாழும் பூமியும் சொந்தமில்லை. பிறந்து வளர்ந்த பூமியும் அந்நியப்பட்டுக்கிடக்கின்றது!